Vrijdagochtend. Iets na half tien stijgt een Cessna 208B Grand Caravan op van vliegveld Teuge. Met zeventien parachutisten aan boord. Vier maken hun eerste sprong.

Piloot Hans Swellengrebel (58) uit Hoofddorp, dik veertig jaar in het vak, laat z’n PH-FTS klimmen. Opeens, op een hoogte van 300 voet (100 meter) valt het motorgeluid deels weg. En even later weer.

„Dit is niet goed”, denkt para-instructeur Peter Lankreijer (59), achter in de Cessna. Onverwacht valt de 850 pk sterke turboprop volledig uit. „Het was helemaal stil in het toestel”, zegt Lankreijer, een doorgewinterde oud-marinier. „De zenuwen gieren door je lijf.”

In de cockpit voelt piloot Swellengrebel –6200 vlieguren– „verbijstering” over de motorstoring. „Ik moest even omschakelen. Oké, we gaan niet naar boven, maar naar beneden.”

Op 100 meter hoogte terugkeren naar Teuge is echter onmogelijk. „Ik keek om me heen en zag een weiland langs de snelweg A50.” Hij besluit daar een noodlanding te maken.

De zeventien para’s bereiden zich voor op het ergste en nemen de ”brace for impact”-houding aan. „Hoofd tussen de knieën en je voorganger vasthouden om te voorkomen dat bij de noodlanding iemand door het toestel vliegt.”

De risico’s zijn groot, weet para-instructeur Lankreijer aan boord. „Raakt het toestel met z’n neus de grond, dan slaat hij over de kop en vliegt in brand. Dan ziet het er somber uit.”

Op hoge snelheid suist de 2145 kilo zware Cessna 208 naar beneden. „Ik had maar één doel”, vertelt piloot Swellengrebel op sandalen en in korte broek nuchter. „Het toestel veilig neerzetten.”

De wielen raken de grond en in volle vaart raast het toestel door het hoge gras. Plotseling ontwaart de piloot, dwars door het weiland, een brede watergang. Swellengrebel moet „even slikken” en trekt in een „flits” z’n kist omhoog en hopt over de wetering. Het toestel raakt aan de overkant een reclamebord, tolt om z’n as en komt achterstevoren in een sloot langs de A50 tot stilstand.

Verdwaasd stappen de para’s uit. „Ze vlogen me huilend om de nek”, vertelt Swellengrebel. „Ik dacht eerst bijna: heb ik iets gemist. Maar toen had ik in de gaten hoeveel impact de noodlanding had. We hadden met z’n allen dood kunnen zijn.”

Het 3,5 miljoen kostende toestel van paracentrum Skydive ligt in een sloot. Gebutst en gedeukt. Geknakte vleugel op de vangrail. Meters verderop ligt een losgerukt neuswiel. Hulpdiensten rukken massaal uit.

„Ik ben hevig geschrokken”, zegt para-instructeur Erwin van Hooijdonk van Skydive, na de noodlanding, op de rug uitblazend in het gras. Meer wil hij niet kwijt. „Ik moet eerst m’n moeder bellen.”

Enkele uren na de harde landing, op vliegveld Teuge, raken de gebeurtenissen piloot Swellengrebel meer. Met vochtige ogen heft hij z’n handen ten hemel. Geëmotioneerd. „Het is geluk… of God. Of beide.”

Swellengrebel ziet Gods hand. „Het is niet alleen mijn stuurmanskunst, maar ook besturing van bovenaf”, zegt de PKN’er, die voor rooms-katholieke missieorganisaties heeft gevlogen in Nieuw-Guinea en de Centraal Afrikaanse Republiek.

Verdrietig

Tegelijk komen vragen boven. „Waarom ik? Er zijn zoveel mensen die zo’n landing niet hebben overleefd. Was God dán afwezig? Waren zij slechter? Nee, dat geloof ik niet”, zegt Swellengrebel, die ook eerlijk aangeeft nu even niet met deze dilemma’s bezig te zijn.

„Dankbaar en blij” is de piloot dat alle inzittenden de noodlanding hebben overleefd. „Verdrietig voor het vliegtuig.”