Ds. Mensink op predikantencontio: Bekering is levensstijl van het verbond
DOORN. Het begon met een brief, aldus ds. A. J. Mensink. „Een brief van een broeder die al tientallen jaren als lid, gemeentelid en ambtsdrager op kerk en Bond betrokken is. Met de angstvallige vraag óf en een serieus vermoeden dát het in hervormd-gereformeerd spreken en preken nauwelijks meer over bekéring gaat.”
De brief was niet zuur, niet bitter, zei ds. Mensink woensdagmorgen in zijn openingswoord op de tweedaagse predikantencontio van de Gereformeerde Bond (GB) in de Protestantse Kerk in Nederland. „Hij was bewogen, geestelijk. Maar wel gericht aan óns adres.”
Natuurlijk kun je zo’n brief, en daarmee de hele vraag, terzijde leggen, vervolgde de GB-voorzitter. „Omdat je soms zo moe wordt van een quasireformatorische bekeringstheologie. Wij preken niet dat een mens bekeerd moet worden – omdat dat de grondslag van onze zaligheid niet is. Dat is immers Christus. En krijg je dan een brief over bekering, dan vouw je hem soms met een zucht van verdriet en mededogen weer dicht. En preek je maar weer over het machtige werk van God drie-enig, Vader, Zoon en Heilige Geest. Niet over wat moet, maar over wat God doet.”
En de vraag is „of we dát doen”, hield hij de op Hydepark in Doorn bijeengekomen predikanten voor. Want: „Bekering is de levensstijl van het verbond, van het Koninkrijk der hemelen. Waarin zichtbaar wordt dat we met de levende God te maken hebben: een leven dat van boven is, omdat er licht van Boven op viel en valt.”
Zo prediken wij de bekering, zei ds. Mensink. Hij werkte dit met drie voorbeelden uit. „Allereerst denk ik, natuurlijk, aan de prediking. Broeders, préken wij de bekering? Roepen we er de gemeente concreet toe op? Preken wij, omwille van de heiligheid van God én om het behoud van die ons horen, de noodzakelijke, en voortdurende bekering als wijze waarop wij met de Heere leven?”
Als tweede wees de predikant uit Krimpen aan den IJssel op de catechese. „Wanneer in de catechese de praktijk van het geloof aan de orde is, kan het woord ”bekering” niet ontbreken. Bekering als levensstijl, als grondwoord in de navolging van Christus.”
„Ten derde”, zei hij, „denk ik aan het pastoraat. Hoe geef je geestelijk leiding aan een relatie die zo vastgelopen is dat men helemaal los van elkaar is geraakt? Vanuit het Woord vragen wij dan naar de weg van de Heere, naar de weg van Zijn Koninkrijk in deze concrete situatie.”
Maar bij bekering gaat het ook om de gereformeerde ambtsdrager zelf, besloot ds. Mensink zijn openingswoord. „Als uw catechisanten vragen: „Dominee, waar hebt ú nou strijd mee?”, durft u het dan écht te zeggen? Als ik écht over bekering wil spreken, moet ook míjn oude mens voor de bijl gaan. Moet ik ook zélf mijn zonden belijden – niet pas in mijn afscheidsdienst, maar ter plekke. Moet ik geen bekeerde, maar een zich bekerende dominee zijn. Het lijkt mij naadloos aan te sluiten bij het hedendaagse pleidooi tot navolging. En bij het diepe verlangen om werkelijk missionair in de wereld te staan.”
Jaarthema
Als jaarthema voor 2014 heeft de Gereformeerde Bond ”Horig en mondig” gekozen, zo maakte de Bond gisteren bekend. Het onderwerp is bepalend voor activiteiten en publicaties die dit jaar op de agenda van de GB staan.
