Ds. G. Kuijt (67) was bewogen over medezondaren

Een pionier van de zending

DS. G. KUIJT

Het was een hoogtepunt in de zendingsgeschiedenis van de gemeenten toen ds. Kuijt op 15 februari 1962, samen met het onderwijzersechtpaar Ten Voorde en zuster D. Sonneveld, werd uitgezonden vanuit de Ahoyhal te Rotterdam naar Irian Jaya (toen nog Nederlands Nieuw-Guinea). In de middagdienst vond de bevestiging van ds. Kuijt plaats door ds. A. Vergunst, terwijl de zendingspredikant in de avonddienst zijn intrede deed uit Lukas 1:37: „Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn.” Daarna vond de uitzending plaats door ds. H. Rijksen, als voorzitter van de zendingsdeputaten. Vierduizend mensen waren daarbij aanwezig. Het daadwerkelijke zendingswerk van de Gereformeerde Gemeenten was begonnen.

Pionier
Bijna dertig jaar heeft ds. Kuijt in de zendingsdienst op Irian Jaya mogen arbeiden. Zijn krachten heeft hij verteerd in de dienst des Heeren. Vanwege zijn gezondheid ging hij op 1 februari 1991 met emeritaat. Ik zou ds. Kuijt in vier opzichten willen typeren.

In de eerste plaats was hij een echte pionier in het zendingswerk. Hij begon zijn werk in de binnenlanden van Irian Jaya in een pionierssituatie. Ds. Kuijt voelde zich ook in het bijzonder geroepen om pioniersarbeid te verrichten; het was zijn verlangen het Evangelie te brengen daar waar de Naam van Christus nog niet genoemd was. De mensen onder wie hij zijn arbeid begon, leefden nog in het stenen tijdperk. Alles moest van de grond worden opgebouwd. Die pioniersarbeid heeft veel van hem gevergd, en niet te vergeten van zijn vrouw en zijn gezin. Er waren daarbij zelfs soms levensbedreigende omstandigheden, waarbij vooral gedacht kan worden aan het uitmoorden van de zendingspost in Nipsan in 1974. Ds. Kuijt was uitermate geschikt voor pionierswerk in de zending. De Heere heeft die arbeid willen zegenen. Er is een kerk van gereformeerd belijden ontstaan op Irian Jaya, mede door zijn arbeid. Voor het werk van verdere verdieping en toerusting binnen de jonge zendingskerk was hij minder geschikt. Die taak werd echter door anderen overgenomen.

In de tweede plaats was ds. Kuijt een individualist. Hij liet zich niet gemakkelijk inpassen in een team. Het liefst ging hij zijn eigen gang. Dat betekende dat zijn optreden wel eens inging tegen het zendingsbeleid. Meer dan eens heeft dat spanningen veroorzaakt. Gelukkig konden die, al ging dat soms niet zonder moeite, ook altijd weer worden opgelost en mocht het zendingswerk door dat alles heen voortgaan.

Hartelijk
Vervolgens was ds. Kuijt ook een hartelijk mens. Zijn omgang met anderen kenmerkte zich door hartelijkheid en meeleven. Meermalen heb ik meegemaakt dat na stevige en moeilijke discussies, er toch hartelijk en broederlijk afscheid kon worden genomen. Die hartelijkheid die zijn persoonlijkheid kenmerkte, heeft velen aan hem verbonden en daardoor kreeg hij ook zo'n ingang onder de bevolking van het Irianese bergland.

Ten slotte was ds. Kuijt een bewogen mens. Hij had zijn eigen zielennood en zondenood leren kennen, maar ook het wonder van Gods ontferming in Christus voor verloren zondaren. Dat gaf hem een bijzondere bewogenheid met de zielen van medezondaren. De nood van zo veel zielen dreef hem. De liefde van Christus drong hem. Dat was de diepste en meest wezenlijke drijfveer in al zijn arbeid. Steeds weer was die bewogenheid met zondaren merkbaar. In zijn arbeid was iets te zien van de tranen die Christus weende over Jeruzalem.

Liefde
De Heere heeft de arbeid van ds. Kuijt willen zegenen. Velen op Irian Jaya zijn daar levende getuigen van. Hij is niet meer. De Heere heeft hem thuisgehaald. Zijn dienstwerk was hier op aarde onvolmaakt, maar nu mag hij in de heerlijkheid volmaakt dienen. Voor het zendingswerk van de Gereformeerde Gemeenten heeft ds. Kuijt grote betekenis gehad. Hij blijft in herinnering als de pionier van het zendingswerk op Irian Jaya. Mensen vallen weg. Ook ds. Kuijt is weggevallen, maar het werk Gods gaat door. De Heere beware ons er echter voor dat de liefde en bewogenheid die het werk van ds. Kuijt kenmerkten, zouden gaan ontbreken. Want als íéts wezenlijk is voor de uitoefening van de zendingstaak, is het dát wel. Het grootste is echter dat Christus Zelf garant staat voor de zendingsvrucht. Dat geeft moed, ook als mensen wegvallen.

Onze gedachten gaan uit naar zijn vrouw en kinderen, die ook gestempeld zijn door het zendingswerk. De Heere trooste hen met Zijn genade.