Tussen twee Fiatjes is een piepklein parkeervak vrij voor mijn rode exemplaar dat vanuit Olanda is afgedaald naar het zuiden. Ik wurm de auto tussen zijn soortgenoten, de neus naar het bergmeer, om daarna mijn talent voor acrobatiek te beproeven.

Wie wat bewaart, vindt nog eens wat. In een map met vergeelde recepten stuitte ik op een allang vergeten stapeltje A4’tjes waarop ene Piergiorgio uitlegt hoe je pasta maakt. Het zijn e-mailtjes, dus het is allemaal nogal losjes geformuleerd. Geen idee hoe die berichten in die receptenverzameling zijn beland. Maar zijn recepten en tips waren ooit blijkbaar de moeite waard om te bewaren. En bij herlezing: om te delen.

Rode dubbeldekkerbussen, overactieve eekhoorns in de stadsparken, overal straatmuzikanten en volle straten met mensen die geroutineerd om langzaam lopende toeristen zigzagden. Toen ik als 15-jarige scholier voor het eerst in Londen kwam –en voor het eerst in het buitenland– keek ik mijn ogen uit. Goed, ik was geen fan van de zompige cornflakes die we in het gastgezin kregen voorgeschoteld, maar verder genoot ik van elke seconde. Ik maakte foto’s van London Eye en Big Ben met mijn wegwerpcamera en kocht plastic souvenirs in de véél te dure toeristenfuikwinkeltjes rondom belangrijke bezienswaardigheden. Op een middag ontsnapten we aan het hectische programma en doken een park in om daar op het gras te hangen. Ik voelde me een heuse wereldburger.

We hadden er nu zo’n beetje moeten zitten, tussen de lappendeken van landerijen in het zuiden of zuidwesten. Of aan de Atlantische kust, dat was ook een goede optie. Helaas, Engeland bleek dit jaar geen handige bestemming. Dus mijmeren we over fudge, scones en kraakverse fish ’n chips.

Wie kent het niet? Even de kamer opruimen en jezelf een uur later terugvinden op de grond, vakantiefoto’s en reisrelicten rondom je. Niets zo fijn als wegdromen bij vroegere vakanties.

Fietsen met witte bergtoppen als decor. Op een pas tussen de laatste resten sneeuw gentiaan zien bloeien. Kamperen aan de Rijn. Bermen en weilanden vol bloemen en koeien met van die pluizige oren. En luxueuze horlogefabriekjes, zelfs in de kleinste dorpen. Volgens de foto’s was dat de essentie van een fietstocht door Zwitserland.

Een terrasje met uitzicht op de haven. Een schaal vol zeevruchten, de en nog bijzonderder dan de ander. Een zacht briesje dat om je waait. Echt Spaans. Maar ook voor gehaktballetjes in tomatensaus of voor een gevuld deegpasteitje kun je goed terecht in het Zuid-Europese land.

Spanje, dat was het land van de Spaanse Inquisitie, van de boze Spanjolen uit de spannende verhalen over de Tachtigjarige Oorlog. Het land van stierenvechters en flamencodansers. En van de Spaanse Evangelische Zending, want de mensen waren er allemaal rooms. Spanje, dat was in mijn jeugd het laatste land waar je als reformatorisch gezin op vakantie zou gaan.

Reserveren voor het zwembad, wachten bij de wc’s, 1,5 meter afstand tot andere gasten. Kampeerders moeten hun hoofd erbij houden deze zomervakantie. Hoe bevalt het anderhalvemeterkamperen?

Blote kindertjes in het gras. Of: verdronken matrozen. Sommige gerechten blijven je bij vanwege hun bijzondere naam. Janssons frestelse is daarvan ook een mooi voorbeeld. Frestelse is het Zweedse woord voor verleiding. Maar wie mag dan wel de Jansson zijn die voor wie deze klassieke aardappelschotel met ansjovis en room door de knieën ging?