Schilderachtige wolkenpartijen. Zeehondjes. Het wad is meer dan dat. Op een regendag is het er grijzer dan grijs. Maar juist dan is het een prima plek om op adem te komen. Het gebied is prachtig én kwetsbaar.

Veel kruiden en specerijen die wereldwijd gebruikt worden kun je gewoon bij de supermarkt kopen: als poeder in een potje. Maar voor sommige zaken moet je toch echt naar een toko.

We beginnen het behoorlijk te merken. Ik heb het dan natuurlijk over de lange formatie. Afval wordt niet meer opgehaald, belastingen niet geïnd en toeslagen niet uitbetaald. De levering van stroom en water wordt om de haverklap onderbroken.

”Even stilstaan”. Die opdracht, gevolgd door een Bijbeltekst, krijgt een wandelaar op het Breeschoterpad enkele keren te lezen. Kauwend op het Woord kun je de route vervolgen.

Boskoop, een dorp gelegen in het Groene Hart, telt meer dan 700 kwekerijen. Een bekende appel die er wordt geteeld is een ondersoort van de goudrenet: de schone van Boskoop. Van april tot en met september wordt elke laatste zaterdag van de maand het evenement Tuinpad Rijneveld georganiseerd. Bezoekers kunnen over het Tuinpad wandelen en daar waar de Tuinpadvlag wappert de kwekerij bezoeken. De vele sloten, draaibruggen en houten schuurtjes maken het een heerlijke plek voor een wandeling in de veenpolders. Bezoek de streekwinkel, theeschenkerij of het educatief centrum over de sierteeltsector. De kwekerijen bieden een wisselend programma, dat te vinden is op de website.

Ik had vorige week geluk. Terwijl ik lamlendig thuiszat, ging een deel van het gezin appels halen. Bij de lokale boomgaard, op loopafstand. Een tas vol moesappels. De gebutste exemplaren zijn dat, of de te kleine. Ze verdwenen die avond nog in de pan, in keurige stukjes

Ineens was het er. Terwijl voorafgaand aan de kerkdienst op de avond van de Goede Vrijdag overal stoelen moesten worden bijgeplaatst om iedereen een plek te kunnen geven, besprong me de angst. Ik weet niet waar het door kwam, maar het was er. Nee, het is geen goede gestalte op een dag en plaats als deze, dat realiseer ik me. Maar sommige dingen laten zich nu eenmaal niet wegdenken.

In menig Hollands huis staat geregeld een maaltijd met Italiaanse wortels op tafel. Vaak is dat pasta of pizza. Een ander Italiaans gerecht, risotto, is minder ingeburgerd. Misschien omdat het niet zo bekend is? Zelfs op de menukaart van Italiaanse restaurants schittert risotto vaak door afwezigheid.

In slaap vallen bij het geruis van een waterval, wakker worden door het fluiten van een merel: kamperen kán een aangename ervaring zijn.

Zoete rijsttaarten horen bij Pasen. De Italiaanse keuken kent diverse varianten en in Zwitserland is er een taart die in de weken rond dit feest gegeten wordt: Osterfladen (of Osterkuchen of Osterchüechli).

Schelpen en koralen zijn nu niet bepaald zaken die je verwacht tegen te komen in de Utrechtse binnenstad. Toch zit het natuursteen van de oude stoepen vol met versteend leven uit lang vervlogen tijden.

Het Zweedse Volvo heeft een ijzersterk imago. Robuust, veilig, ruim bemeten, comfortabel en daardoor uitstekend afgestemd op gezinnen. En dat allemaal in een herkenbare vormgeving. Maar de nieuwe, volledig elektrische EX30 lijkt al deze merkwaarden overboord te gooien.

Al kun je als je van huis gaat langs de route gewoonlijk genoeg te eten vinden (in stadscentra, op stations, in kiosken langs de snelweg): het is vaak wel zo bevredigend om zelf iets mee te nemen.

Of ik ook recepten kon delen „die je gewoon in een pan kunt koken”, vroeg een lezer. Blijkbaar stond er de laatste tijd vaak iets uit de oven op het menu. Ovenschotels hebben ook gewoon iets comfortabels. Hoe fijn is het als het eten al min of meer kant-en-klaar op je te wachten staat?

Daniëlle van Zadelhoff (1963) fotografeert in de stijl van 17e-eeuwse kunstenaars als Rembrandt en Caravaggio.

E-bike en fatbike: voor de wet zijn ze precies hetzelfde. Maar in de praktijk zijn fatbikes vaak opgevoerde scheurmonsters, die snelheden tot 50, 60 kilometer per uur halen. Zo kan het niet langer, vinden belangenorganisaties.

Wanneer ik een rondje door de supermarkt maak, neem ik eigenlijk altijd wel iets mee van de afdeling met houdbare tomaten. Die zijn er in vele soorten en maten: blikjes en tubes met puree, flessen met saus, pakjes met gezeefde tomaten, blikken met hele of in blokjes gehakte tomaten. Pas ontdekte ik een voor mij onbekende variant: kerstomaatjes in blik.

Abrikoos geeft de stoofschotel een verrassend zoete smaak.

Een zee van rode daken strekt zich voor me uit na het beklimmen van de koepel van de dom in Florence. ’s Avonds zakt de zon, weerspiegelend in het kalme water van de Arno, achter de Toscaanse bergen.

Een hartige taart, dat moest het worden. Ineens kwam er een onbedwingbare drang op naar de zanderige, boterige deegkorst die om zo’n taart zit. Zo eentje van korstdeeg, met bloem en boter. Tenzij je bladerdeeg gebruikt, natuurlijk. Dat is ook lekker, maar niets wint het wat mij betreft van korstdeeg (dat ook wel kruimeldeeg heet) als het om quiches gaat. Die chique Franse naam kende ik in mijn kinderjaren helemaal niet. Wij noemden zo’n baksel gewoon een hartige taart. Deeg met een vulling van groente en vaak wat vlees, overgoten met eieren en room.