Geplaatst:15 sep 2008 08:50 - Gewijzigd: 15 sep 2008 08:50

COLUMN MAX: ProRailblues

Natuurlijk voel ik nattigheid als de stoptrein van 12.53 uur er om 13.15 uur nog staat. Ik kom voor die van 13.23. „Kom binnen”, nodigt de conducteur vriendelijk. „Helaas hebben we nog een rood sein.” Ik ben op weg naar een unieke afspraak in Den Haag, de datum staat al heel lang in de agenda. Even later trekt de dubbeldekker toch op. Mooi.

Te vroeg gejuicht. Al voor het volgende station komt er „een niet zo prettige mededeling”: de trein rijdt niet verder vanwege een computerstoring in Amersfoort. Of we allemaal willen uitstappen. Dat willen we niet, maar we hebben geen keus. Fijn, dat heb ik weer. Op het perron galmt direct de boodschap dat alles onzeker is en de oplossing onbekend.

Dat verhindert veel reizigers niet de machinist aan te spreken die buiten bij zijn open deur staat. Hij heeft vandaag kennelijk al meer beleefd en is zeer geïrriteerd. Het feit dat hij door de een na de ander zonder: „Mag ik u iets vragen?” wordt aangesproken, doet verder afbreuk aan zijn humeur. Telkens corrigeert hij ijzig: „Dag meneer, mevrouw, u wilt mij iets vragen?” Nog net geen schuim om z’n mond.

Niemand weet iets, zegt hij. Bij spoorbeheerder ProRail in de keistad zijn alle schermen zwart, dat weet hij dan weer wel. De zon schijnt, de gratis koffie van de Wizzl smaakt sympathiek, maar lost m’n sores niet op. Als iemand hem het storings-sms’je van de NS laat lezen -problemen misschien om 15.00 uur voorbij- ontploft hij bijna. „Ja, dat staat ook in mijn railpocket.” Oké, maar niemand wist toch iets? Relax!

De buurtbus van Achmed biedt geen soelaas, taxi’s zijn er niet en of er voor de NS bussen gaan rijden valt ook in de categorie ”niemand weet iets”. Als er drie kwartier later een streekbus voorrijdt, is dat mijn enige alternatief: terug naar af, maar wel op 3 kilometer lopen van het station waar de auto staat. Ook míjn septemberzonnetje raakt getemperd.

Thuis bel ik NS-klantenservice. Want het automatisch te verwerken formulier ”Geld terug bij vertraging” biedt geen ruimte om mijn variant in te vullen. De helft van de retourprijs van 16 euro terug lijkt me geen goed plan. Melanie in Utrecht begrijpt het probleem niet en als ik het nog een keer schets, gaan ook bij haar de systemen op zwart, zegt ze. Lekker. „Ik kan u niet meer vinden. Belt u morgen terug. Nog een prettige dag verder.” Ik vertel haar dat ze haar standaardgroet beter kan aanpassen, omdat m’n dag naar de barrebiezen is dankzij het spoor. Het machinistenvirus is op me overgesprongen.

De tweede ’Melanie’, een uur later, snapt iets meer, maar heeft ook de oplossing niet. „Het ligt wettelijk vast dat u de helft van de retourprijs terugkrijgt als u meer dan zestig minuten vertraging had.” Onbillijk? Ja, daar gaat zij niet over. „Nog een prettige dag verder.” Kan iemand alle Melanies van alle klantenservices afleren om daarmee te eindigen bij geagiteerde bellers? Ik wil m’n geld terug: 16 euro en geen 8.

Tegen halfvijf loop ik de 3 kilometer om de auto op te halen. Een grote stroom reizigers komt me tegemoet vanaf het station. Kwart voor vijf arriveerde de eerste trein vanuit de richting Amersfoort.

Thuis kijk ik op het ANP: omvangrijke storingen staan daar doorgaans. „Volgens ProRail liepen treinreizigers een vertraging op van een uur.” Zoiets heet geschiedvervalsing. Prettige dag verder? Het duurt tot ver in de avond voordat het machinistenvirus bij mij is uitgewoed.

MAX