Geplaatst:12 sep 2008 16:26 - Gewijzigd: 12 sep 2008 16:26

Column Jolande: Einde

„Heb je het al gehoord? De wereld vergaat vandaag.” De boodschap wordt gelanceerd alsof ze dezelfde lading heeft als de zin: „Heb je het al gehoord? De kat van de buren heeft gisteren zijn staart tussen de deur gekregen.” Er wordt schouderophalend gereageerd. Op de voorkant van een, onder treinreizigers populair, krantje staat een schrikwekkend beeld van de aardbol die explodeert. Er wordt lacherig over gedaan. „Als je een knal hoort, weet je waar die vandaan komt.”

Het nieuws schrikt me niet af. Hoe vaak hebben mensen geprobeerd het einde van de wereld te voorspellen? Elke keer rekenen ze er op. En dan gebeurt het… niet. Het zál gebeuren, maar op een manier die niemand ooit in een krant kan omschrijven. En op een tijd dat niemand het verwacht. Hoe maak je dat duidelijk aan mensen die alleen nog rekening houden met natuurlijke elementen, opwarming van de aarde en doorgeslagen uitvindingen?

Ik probeer een aarzelende poging te doen om Degene Die hier buiten beschouwing wordt gelaten toch te noemen in verband met het einde van de wereld. „Ik geloof niet dat de aarde op deze manier vergaat.” Mijn opmerking blijft in de lucht zweven terwijl de studenten, muziek luisterend en kletsend, doorgaan met kaarten. Slechts één reageert: „Geloof ik ook niet, hoor.” Ze richt haar aandacht weer op iets anders. Einde gesprek. De krant valt op de grond, met het plaatje van de exploderende aardbol naar boven.

Nee, het schrikt me niet af. Toch laat het me ook niet koud. Anderen denken: één knal, en het is over en uit. Ze worden niet gehinderd door enige kennis van de Bijbel. En dat is iets waar ik me zorgen over maak. Want bij dit onderwerp geldt niet: wat niet weet, wat niet deert.