Gerald Harbers - 12 jul 2008 15:56 - Gewijzigd: 12 jul 2008 15:56

Liftend naar Parijs

Probeer in drie dagen liftend in Parijs te komen. Dat is de uitdaging waar Magneetredacteur Gerald Harbers voor stond. In een serie artikelen doet hij verslag van zijn belevenissen. Vandaag deel 1: de voorbereiding.

Het klinkt makkelijker dan het is. Liftend naar Parijs. Wat neemt een lifter mee? Wat laat-ie thuis? Wat doe ik als ik Parijs niet binnen drie dagen haal? Vragen genoeg. Antwoorden zijn niet eenvoudig. Een goed begin is het halve werk.

Er gaat zo weinig mogelijk bagage mee.

Vraag nummer één: wat is de beste weg naar Parijs vanuit Ede, mijn woonplaats? Volgens een routeplanner op internet kan ik het beste over de snelwegen naar het zuiden gaan. Eerst de A1, richting Utrecht, dan de A27 naar Breda. De afstand bedraagt 508 kilometer. Zonder files doet een gemiddelde automobilist daar naar schatting 4 uur en 49 minuten over. Ik ben benieuwd hoelang het voor een lifter duurt.

Next question: wat neem ik mee? Soms zie ik hen langs de weg staan: lifters met een enorme berg bagage en daarbovenop een gitaar. Het is allemaal leuk en aardig, maar zulke lifters neem ik niet mee vanwege ruimtegebrek. Ik moet dus proberen zo min mogelijk spullen mee te slepen: één rugzak is het maximum. Daarin gaan zo min mogelijk waardevolle spullen: schone kleding, toiletspullen, kladblok, pen en fotocamera. En niet te vergeten: een stuk karton met watervaste stift. O ja, ik neem ook nog een paraplu mee. Weinig bagage heeft als voordeel dat ik niet veel hoef te sjouwen. En: wat ik níét bij me heb, kan niet worden gestolen.

Diefstal brengt me direct op het volgende punt. Is liften niet gevaarlijk? Bekenden die van mijn plannen horen, zeggen dat ze rare verhalen kennen. Welke dat zijn? Niemand kan concrete voorbeelden noemen. Voor de zekerheid haal ik zo veel mogelijk pasjes uit m’n portemonnee en neem ik niet te veel geld mee. Ook m’n trouwring blijft thuis. Die is me te kostbaar. Verder is het afwachten en het gezonde verstand gebruiken.

Alles is klaar. De route zit in m’n hoofd. De spullen zijn gepakt. Het regent gelukkig niet als ik op een maandagochtend rond half tien word afgezet op een parkeerplaats langs de A12. De eerste auto die voorbijraast, is een grijze Audi. Nummer twee stopt. Het is een taxi. De chauffeur vraagt of ik ’m had besteld. Nee dus.

Een Peugeootje pruttelt voorbij. De bestuurster schudt haar hoofd. Maar, twee minuten later is het raak.

Volgende week deel 2: onderweg.