Jacomijn Hoekman -  4 jul 2008 14:57 - Gewijzigd: 4 jul 2008 14:57

Zien met je oren

Aline en Vera tasten rond in MuZIEum

„Ben jij dit?” „O, ik sta op je voet zeker?” „Hihihi!” „Help, een afstapje! „ Zomaar wat kreten van Vera van Putten (13) en Aline van den Brink (14) uit Barneveld. De meiden gingen de uitdaging aan om met Magneet een uurtje blind te worden in het MuZIEum in Nijmegen.

Vera van Putten (13) en Aline van den Brink (14).

Het is werkelijk aardedonker als ze de ”blindenruimte” van het museum binnengaan. Gids Mirjam loodst Vera en Aline veilig de eerste drempel over. „Hierheen, hierheen”, dirigeert ze de meiden met haar stem. Die tasten met in hun rechterhand een blindenstok en hun linkerhand tegen de muur voorzichtig voor zich uit. Voetje voor voetje, stapje voor stapje. Met een bons belanden ze tegen iets zachts. O, dat is Mirjam dus.

Blindenstok
Mirjam, die zelf bijna blind is, voelt zich in haar element in het duister. De meiden duidelijk niet. Ze slaan de blindenstokken tegen elkaars benen als ze zoeken naar obstakels. Hun lichamen botsen tegen elkaar aan, of tegen een bureau, een stoel, een boekenkast. „Hé, een raam!” Vera tikt met haar hand tegen iets wat duidelijk klinkt als glas. „Klopt”, zegt Mirjam vanuit de andere kant van de ruimte. Verbazingwekkend vlug loopt ze naar de meiden toe en doet het raam open. Een stroom frisse lucht waait naar binnen. Aline is stomverbaasd. „Ik zie nog steeds niks, hoe doen ze dat?”

...voorproefje...

Vanaf de werkkamer gaat het naar het ”balkon”. „Oké, vertel me maar eens wat hier allemaal staat”, zegt Mirjam. „Een stoel”, roept Aline. „Een hek”, zegt Vera, het maar meteen open duwend. „En een tafel.”

Verder schuifelen ze weer, over een grindpad, langs een fonteintje - „Wat is dat natte?” - naar een voetgangersoversteekplaats. Onzeker tasten Aline en Vera naar de stoep. Auto’s toeteren. Fietsbellen rinkelen. Onzeker grijpen ze elkaar vast. Tik…, tik…, tik… Vera tast naar knop van het stoplicht. Tik-tik-tik-tik-tik. In een rechte lijn oversteken lukt waarschijnlijk niet, maar ze bereiken in ieder geval de overkant van de weg.

Via een marktkraam -„Ik voel peren! en appels”- een kruidenkraam -„hmm, dit ruikt naar mint”- en een kledingkraam komen ze bij een bar. „Welkom in café Xieniks”, zegt Mirjam. De meiden schieten in de lach. „Hier kunnen jullie voor 80 cent een drankje kopen.” Iedereen die geld heeft tast in zijn zakken. Wat is nu 20 cent en wat 10? Op elkaar stapelen, dat helpt. De 10 moet kleiner zijn dan de 20. Mirjam, die achter de bar de drankjes uitdeelt, doet er minder lang over om te ’zien’ of het bedrag juist is. En op de tast wisselgeld teruggegeven? Ook geen probleem voor haar.

Aline en Vera wrijven verdwaasd in hun ogen, als ze door een deur achter de bar weer in het licht terechtkomen. Vera lacht: „Aline greep me elke keer vast als ze bang was in het donker.”

Ook in het verlichte gedeelte van het museum is genoeg te zien om de meiden bezig te houden. Wat dacht je van vier op een rij spelen met een blinddoek om? Lastig, zo blijkt als Vera binnen no time wint. „Je had toch nog maar drie op een rij?, roept Aline ongelovig. De blinddoek moet af om haar ervan te overtuigen dat ze echt verloren heeft.

Op een brailletypemachine leren de meiden de taal van de blinden. Uit de reeks stipjes op het papier van Aline kan een leek onmogelijk wijs worden. „Ik heb het alfabet getypt”, verduidelijkt Aline dan maar. Turend op haar papier: „Ik heb mijn naam ook geschreven, maar ik weet niet meer waar.”

Tijd om terug te gaan. In een smal gangetje staat een reeks onmogelijk dikke boeken. De katholieke encyclopedie in brailleschrift, zo blijkt. Normaal slechts 20 boeken dik, in braille 627 boeken. Allemaal met de hand geprikt. „Ah”, zuchten Vera en Aline met ontzag als ze hun ogen over de planken laten gaan. Tussen de tekstregels staat af en toe veelzeggend: „Hier overleed de prikster”, meldt een bordje.

„Ik ga dit ook vriendinnen aanraden”, zegt Aline beslist. „Dit is superleuk.”

Reserveren voor de tocht door het donker is verplicht.

Zie ook www.muzieum.nl