Geplaatst:30 jan 2008 09:50 - Gewijzigd: 30 jan 2008 09:50

Door U bereid

Ik hoorde pas van een catechisant die over de les van het sterven van de mens zei dat die maar niet behandeld moest worden. Veel eerder dan hij gedacht had, kreeg hij ermee te maken! Daarom, jongelui, stop niet met lezen als je ziet dat het nu over sterven gaat. Hier is veel te leren.

Viermaal ging deze eerste maand van het jaar de boodschap door onze gemeente: die of die is niet meer. Tientallen malen zat ik daardoor dit jaar al naast een sterfbed, want twee van hen lagen enkele weken op hun uiterste en dan probeer ik dagelijks een bezoek te brengen.

Het behoort tot het belangrijkste van ons ambtelijk werk en soms mag het bij het mooiste ervan behoren. „Het is beter te gaan in het klaaghuis, dan te gaan in het huis des maaltijds; want in hetzelve is het einde aller mensen, en de levende legt het in zijn hart”, staat in Prediker 7:2.

Daar staat niet dat het aangenamer is, maar wel dat het beter is! Er zijn mensen die niet graag naar een begrafenis gaan en het is te begrijpen, maar het is niet goed. Van nature willen we gedachten aan de dood verdringen en zoeken we het leven. Dat laatste mag, maar we zoeken het dan toch niet goed. Want het echte leven leer je pas kennen als de dood voor je overwonnen is!

Daarover krijg je les in het klaaghuis. Daarom staat er dat de ”levende” het in zijn hart legt. Bij een begrafenis wordt het levende, eeuwig blijvende Woord van God gezaaid. Dat leven onderhoudt God ook bij het sterven, zo werd bij het sterfbed van een kind Gods rijk ervaren. Er waren diepe indrukken van de zonde, maar ook van Christus’ liefde tot het einde. De Goede Herder bleef zorgen en deed Zijn schaap neerliggen in grazige weiden, of voerde de ziel soms aan zeer stille wateren.

Dan zie je van nabij hoe Hij in een dal van de schaduwen des doods de vrees kan wegnemen en Zijn stok en staf vertroosten. Als er dan ook zicht is op die Herder, Die Zijn leven stelde voor Zijn schapen, dan zie je hoe de liefde bij de zieke opbloeit en hoe het heimwee van de liefde de ziel trekt naar de Liefste. Dan mag je soms zien hoe de Heere stervensgenade geeft en banden met aardse geliefden losmaakt.

Wat een troost als de nabestaanden die Liefste ook mogen kennen. Dan worden de banden aan twee zijden losgemaakt en mag een vrouw haar man of een man zijn vrouw aan de hemelse Bruidegom geven.

„Die ons nu tot ditzelfde bereid heeft, is God’, schrijft Paulus (2 Kor. 5:5), als hij behagen heeft om uit het lichaam uit te wonen en bij de Heere in te wonen (vers 8). En Asaf zingt: „En mij hiertoe, door U bereid, opnemen in Uw heerlijkheid” (Ps. 73:12).

Niet iedereen van Gods kinderen heeft zo’n sterfbed. Ook zij kunnen bij een ongeluk op straat sterven. Soms gaan Gods kinderen ook wel weg „met de nachtschuit”, zoals het wel eens gezegd wordt. Maar toch: wat een troost als ervaren mag worden hoe iemand bereid kan zijn. Je zou wel willen dat iedereen dat eens van nabij meemaakte. Daar is geen plaats voor schimpend ongeloof.

Daar verbleekt de waarde van allerlei vergankelijk goed.

Daar weegt geen ijdel vermaak van de wereld tegen op, maar wat is dat dan waardeloos! Als je mag zien hoe iemand zo door de doodsjordaan geleid wordt, moet je wel zeggen: „Hij is erdoor en wij staan ervoor.” Zijn ook wij bereid?

Goes, ds. C. J. Meeuse