Geplaatst: 5 jan 2007 15:10 - Gewijzigd: 5 jan 2007 15:10

„Zonder verblijfsvergunning hebben goede cijfers geen zin”

Naam: Livandro Gulati (16) uit Emmen.
Hoopt op: Een verblijfsvergunning

„Ik hoop zó op een verblijfsvergunning. Dat is mijn grootste wens voor 2007. Ik woon nu samen met moeder, zus, tweelingbroer en kleine broertje al bijna zeven jaar in Nederland. Ik ben zo moe van het wachten en de onzekerheid.

Vroeger woonden we in Afghanistan. Eerst ging ik naar school. Maar het werd steeds onveiliger. Van de ene op de andere dag mocht ik niet meer naar school. Ik weet niet precies waarom. Talibanstrijders pakten mijn vader op, hij werd zomaar ontvoerd. Ik heb hem nooit meer gezien. De rest van ons gezin is via Pakistan en Dubai naar Nederland gevlucht.

Daar verhuisden we van het ene opvangcentrum naar het andere. We hebben in totaal in zes plaatsen gewoond. Nu wonen we samen met een ander gezin in een appartement op het azc in Emmen.

Overdag ga ik naar school. Ik doe de opleiding handel en administratie. Als ik achttien ben, krijg ik geen studiefinanciering. Want ik heb geen verblijfsvergunning. Ook mag ik niet werken. Als ik soms mijn huiswerk maak, denk ik: Waar doe ik het voor, wat kan ik met mijn goede cijfers als ik straks niet kan studeren of werken?

Ik ben in Nederland in aanraking gekomen met het christendom. Ik volg ook Bijbelstudies. Eigenlijk ben ik aanhanger van de sikh, een godsdienst die voorschrijft God te vereren door de samenleving te dienen. Ik vraag God vaak of hij ons wil helpen te vertrouwen. Dat we niet naar Afghanistan, waar taliban actief zijn, terughoeven.

Ik hoop heel erg dat het generaal pardon doorgaat. Ik volg het nieuws daarover goed. De beslissing zou kunnen betekenen dat ik in Nederland mag blijven. Maar ik begin bijna de hoop te verliezen. Ik geloof het pas als ik de brief in handen heb waarin staat dat wij hier mogen blijven.”