Geplaatst:27 sep 2006 12:06 - Gewijzigd: 27 sep 2006 12:06

Schip en vloot

Nee, het gaat niet over zeeschepen, ook niet over rijnaken, niet over Urkers en niet over de marine. Het gaat gewoon over het dorre zandgebied, net ten noorden van het Kootwijkerzand, waar de hervormde gemeente Garderen is gesitueerd.

Het gaat zelfs niet over een vroegere functie van de toren van de hervormde kerk van Garderen, die in oude tijden dienstdeed als baken op het strand voor de schepen op de Zuiderzee. Later groeiden er bomen, die pas vanaf het begin van de vorige eeuw het zicht op Harderwijk en Nijkerk benamen.

Het gaat over de band die gemeenten hebben in een classis. Zijn we kerkelijk een beetje thuis, dan is het Latijnse woord classis ons niet geheel vreemd. We weten misschien ook ongeveer waar we dit ’ding’ moeten lokaliseren. Maar dat het woord classis gewoon Latijn is voor ons woord vloot, dat weten de meeste mensen niet, veronderstel ik.

Als dienaar van Gods Woord en -in andere zin- ook van Zijn gemeente woon je wel in een glazen huis, sta je wel heel vaak alleen, neem je een nogal unieke plaats in en voel je je ook best wel eens eenzaam. Maar in de reformatorische kerk waarvan ook het Veluwse Garderen deel uitmaakt, dobber je niet verlaten rond. Want er is een classis.

Omdat er in 2004 helaas heel wat van het kader is weggevallen, hebben ze ook mij tot lid van het bestuur, zelfs tot lid van het dagelijkse bestuur, ja zelfs -wie had dat gedacht?- tot voorzitter van die vloot gekozen.

Natuurlijk benoemen we dit alles in de kerk nog in de taal der middeleeuwen: …hebben ze ook mij tot lid van het breed moderamen, zelfs tot lid van het moderamen, ja zelfs -wie had dat gedacht?- tot preses van die classis gekozen.

Wat doet een preses van de classis? Wat doet het moderamen, het breed moderamen? Wat doet en hoe functioneert een classis? Uiteindelijk hebben we geen andere taak dan, zoals de grote apostel het eens schreef in 2 Korinthe 1:24, „Niet dat wij heerschappij voeren over uw geloof, maar wij zijn medewerkers van uw blijdschap; want gij staat door het geloof.”

En wat is er een blijdschap als je op de grote zee der volken niet in een eenzaam gemeentescheepje alleen voort hoeft te koersen, maar samen met een hele vloot mag varen op het kompas van de zuivere belijdenis, uit Gods zelfopenbaring voortgekomen.

Heerlijk om, ondanks de schaduwkanten, medewerker te mogen zijn op lokaal en op classicaal niveau aan de blijdschap van de ’schepelingen’, ’roergangers’ en ’bootsgezellen’.

Ja, schaduwzijden zijn er. Schepen varen in oorlogstijd juist daarom in vlootverband: om sterker te staan tegen kapers, je steunt elkaar immers. Ook dat is nodig, ook in het smaldeel van de oude vaderlandse kerk waarin ik dienen mag: schouder aan schouder staan, omdat de als matrozen verklede ’kapers’ niet ophouden de blijdschap te dempen van de Enige Troost, de geloofsband aan de Enige Naam gegeven onder de hemel te midden van verdwaalde drenkelingen.

Als kapitein van het schip van Garderens gemeente en als vlootvoogd van de samengevoegde classis Noord-Veluwe is het mij een wonder medewerker te zijn -door God ingeschakeld, steeds weer, al schakel ik door zondekortsluiting mezelf steeds weer uit!- aan de ”chara”, de vreugdevolle genadestand van allen die onder de Oppervlootvoogd de thuishaven in zicht hebben.

Garderen, ds. W. Pieters