Petra Jongeneel - 22 jul 2006 09:22 - Gewijzigd: 22 jul 2006 09:22

„Pas op voor bruine en blauwe kwallen”

Zeeuwse meiden op zoek naar zeesterren, schelpen en krabben

Voor krabben deinzen ze niet terug. Voor kwallen evenmin. Alhoewel, één stap in het water van de Westerschelde en Lydia van Koeveringe slaakt een kreet. Bang voor witte kwallen, welnee! Maar hier komt een bruine voorbijzwemmen. „Die kan allerakeligst steken.” Met een sprong duikt ze het droge op.

Zeker één keer per week gaan ze richting strand: de zussen Lydia (14) en Mirjam (12) van Koeveringe uit het Zeeuwse Borssele. Wat wil je ook als je zo’n vijf minuten van het water af woont?

Op een warme dinsdagmiddag is het stel daar ook te bekennen. Ze zijn op zoek naar krabben, zeesterren en schelpen. Zomaar voor de lol? Lydia: „We maken kransen van gedroogde zeesterren en schelpen.” Mirjam: „Het is gewoon leuk. Als je in het water kijkt, zie je van alles bewegen en leven. Hoe beter je kijkt, hoe meer je ziet.”

Dat laatste blijkt. Opeens graait Mirjam in het water. Is er wat te bekennen? Voor het oog niet. Toch heeft ze een moment later een doorzichtig snotterig balletje in haar hand. Lachend komt ze overeind. „Een kwallenei.”

„Geef ’s aan mij”, zegt Lydia tegen haar zusje. Vervolgens werpt ze een kritische blik op het eitje. „Hier komt een bruine kwal uit. Als je goed kijkt, zie je wat bruine draadjes in het balletje.” Vooral bruine en blauwe kwallen zijn gevaarlijk, weet Lydia. Een witte kun je makkelijk aanraken.” Ze voegt de daad bij het woord en pakt een wit gevaarte dat op het zand ligt. „Deze doet niks.” Bruine soortgenoten zou ze niet oppakken. „Die kunnen allerakeligst steken.”

Net voor de vloedlijn van de Westerschelde stroomt water in een geul richting de zee. In dit water -dat behoorlijk snel stroomt- bewegen behalve kwallen, krabben en zeesterren ook kleine zilverkleurige visjes. „Volgens mij zijn de meeste dood, ze liggen vaak op hun zij.” Lydia pakt een schijnbaar dood visje uit het water. Helaas, ze stelde de verkeerde diagnose. Het beestje protesteert hevig. De kieuwen flipperen driftig heen en weer als teken van behoorlijke ademnood. „Oh, hij leeft nog”, is de nuchtere reactie van Lydia terwijl ze het diertje met een boog teruggooit in het water.

Zonder stank
Ondertussen blijven de meiden driftig op zoek naar zeesterren. Die laten zich niet zien. Lydia: „Als we hier rond september komen, kunnen we zakken vol mee naar huis nemen.” Waarom de beesten zich nu niet vertonen, weten de meiden niet. „We komen in ieder geval nu zonder stank thuis. Die sterren ruiken vies. Vreselijk. We laten ze thuis zo’n twee dagen buiten drogen. Soms bespuiten we ze met deodorant. Maar die stank krijg je er niet zomaar uit.”

Aan de vloedlijn van het strandje de Kaloot schieten de meiden op hun hurken. Kluiten zeewier halen ze uit het water naar boven. Lydia: „Daar kan best nog iets leuks voor de kransen tussen zitten.” „Wel uitkijken hoor”, waarschuwt Mirjam „Dat wier is zo verraderlijk als wat. Voor je het weet, zit er een kwal of krab tussen.”

De schelpen vinden de meiden wat verderop op het strand. „Dit is een mooie, net een slakkenhuis”, zegt Lydia terwijl ze met een grote schelp komt aanzetten. „Die gaat mee naar huis.”

Opeens zet Mirjam, die vooruitloopt, het op een hollen. Haast? „Nee, m’n voeten. Gloeiend heet.” Eenmaal op het modderige gedeelte van het strand aangekomen, stopt ze met rennen. Puffend: „Wat is dat zand warm. Volgens mij heb ik de blaren aan m’n voeten hangen.”

Als de meiden weer thuis zijn, komen de kransen en de zakken met zeesterren voor de dag. Lydia: „Kijk, deze schelp kan ik mooi bij die krans plakken.” Mirjam laat trots een boek zien. Het is halverwege opengeslagen. Tussen de opgeplakte zeesterren en schelpen staat met mooie letters geschreven: „Geef de Heere ’t roer in handen. Van je aardse levenschip. Hij zal veilig je geleiden. Hij kent elke rots en klip. Is je scheepje groot of klein, laat de Heere je stuurman zijn.”

Dit is de derde aflevering in een zomerserie. Volgende week deel 4.