Petra Jongeneel - 13 jan 2006 11:21 - Gewijzigd: 13 jan 2006 11:21

„Ik woon in Duitsland, maar blijf Nederlander”

„Vreselijk vond ik het. Maar ik moest mee, er zat niks anders op. Verhuizen met mijn ouders naar Duitsland.”

Lynn van der Laan (15) woont sinds juli 2004 in het Duitse Zeven. Haar vader werkte al acht jaar als militair bij Nederlandse kazerne in Zeven. Elke vrijdagavond reed hij terug naar Assen, waar zijn vrouw en dochter op hem wachtten. Geen ideale situatie, volgens de moeder van Lynn. Daarom besloten haar ouders te verhuizen naar het Duitse dorpje.

Steeds meer Nederlanders verhuizen vanuit de provincies Groningen naar Duitsland, zo bleek deze week. In de regio Leer en Emsland wonen nu ongeveer 5000 Nederlanders. Dat is bijna een verdubbeling ten opzichte van vijf jaar eerder. Reden voor verhuizing is vooral de lage huizenprijs in het buurland.

Lynn was niet blij met de boodschap dat het gezin ging verhuizen. „Ik was eerst heel verbaasd, toen begon ik te huilen. Vreselijk vond ik het. Ik zat in de tweede van de middelbare school; al m’n vrienden moest ik achterlaten. En dan ook nog eens naar een dorpje in een ander land. Ik ben nog wel zo’n stadsmens.”

Toch kijkt Lynn terug op een makkelijke overgang. „Mijn ouders probeerden zo veel mogelijk rekening met me te houden. Net na de verhuizing gingen we nog wel twee keer per maand naar Nederland. Tot de Duits-Nederlandse grens is het al anderhalf uur rijden.”

Lynn had ook de tijd om te wennen. Omdat de verhuizing in de zomervakantie plaatshad, hoefde Lynn nog niet gelijk naar school. „Ik kon lekker rustig m’n kamer inrichten. Maar het eind van de vakantie naderde. Ik wilde eigenlijk niet naar school, zo’n tegenzin had ik.”

Ook de school viel reuze mee. Lynn zit nu in havo 4 van het Prins Willem-Alexander College in Zeven, een school waar Nederlands onderwijs wordt gegeven. „In Nederland zat ik op een school van wel 3000 scholieren. Nu ben ik een van de bijna honderd leerlingen. Daardoor krijg je veel meer individuele aandacht.”

„Duitsers zijn vriendelijker dan Nederlanders”, vindt Lynn. „Ze groeten je op straat of in de winkel, vragen netjes of je aan de kant wil als je in de weg staat. In Nederland kan je een duw verwachten.” Ook merkt Lynn in Duitsland minder discriminatie. „Mijn moeder is van Molukse afkomst. In Nederland kreeg ze vaak opmerkingen over haar donkere uiterlijk. In Duitsland heeft ze daar nog nooit last van gehad.”

Ook al woont Lynn in Duitsland, ze spreekt meer Nederlanders dan Duitsers. Ik heb op school alleen maar Nederlandse vrienden. Alleen als ik naar de winkel of naar het zwembad ga, ben ik verplicht om Duits te praten. Maar ik zal absoluut nooit Duits worden. Ik blijf een Nederlander.”