Geplaatst:28 dec 2005 11:01 - Gewijzigd: 28 dec 2005 11:01

Uit de wereld

Er is dikwijls veel aandacht voor het pijnlijke onderwerp van de ontkerkelijking. Dat is niet bemoedigend, maar het is goed om er onderzoek naar te doen en ervan te leren.

Vaak blijft evenwel onderbelicht wat bemoedigend is, namelijk het tegenovergestelde: het komen uit de wereld naar de kerk. Wie de kerk verlaat, staat schuldig. Als iemand terugkeert naar de kerk, is er meestal weinig van onszelf bij. Het is een gave van God. Daarmee bedoel ik niet uit te spreken dat een bekering ’van de kroeg naar de kerk’ altijd zaligmakend is.

Toch is het goed en ook bemoedigend op te merken dat er op het onverwachts mensen uit de wereld getrokken worden om onder Gods Woord te komen, om de Heere te zoeken. In de tijd dat ik in de classis Rotterdam werkte, heb ik dit 27 keer meegemaakt. Acht van hen zijn als volwassene gedoopt.

Er waren er bij die als een verloren zoon of dochter de wereld waren ingegaan en hun opvoeding en daarmee ook de kerk een trap hadden gegeven. Ontroerend is het dan om te zien hoe God zaad dat nog in het hart ligt later laat ontkiemen.

Een van hen was door drugsgebruik en verkeerde vrienden in de onderwereld terechtgekomen. Hij werd bokskampioen en uitsmijter bij een nachtclub, kwam zelfs in de gevangenis terecht. Maar de Heere wist hem te vinden en je kunt je ogen niet geloven als je hem dan opeens weer in de kerk ziet zitten en, in de schuld gebracht, terug ziet komen.

Een andere jongen, dooplid van een ander kerkverband, kwam na een werelds uitgaansleven via de Vergadering van Gelovigen bij ons terecht. De Heere had hem getoond dat hij verloren ging. Hij was gaan zoeken en vond wat hij thuis in oudvaders las bij ons in de kerkdiensten. De oudvaders stonden nog op zolder! Ik kan in het korte bestek van dit artikel het ontroerende verloop van zijn jonge, korte leven en van zijn sterven niet vertellen -misschien later nog eens-, maar ik mag geloven dat hij door de enge poort op de smalle weg naar het eeuwige leven ging.

Eens was een jongen van plan op de begrafenis van zijn moeder voor het laatst Gods Woord te horen. Het ging anders dan hij dacht: hij hoorde het voor het eerst! Er stond al een televisie in zijn huis en de oudvaders van zijn vader, die ouderling was geweest, zouden opgeruimd worden. Maar de televisie moest plaatsmaken voor de oudvaders. Zijn moeder heeft het niet meer gezien, maar haar gebeden zijn verhoord op de dag van haar begrafenis!

Ik heb een verpleegster na haar pensionering met diepe indrukken getrokken zien worden om alsnog belijdeniscatechisatie te gaan volgen. Een bestudeerde jongeman uit de omgeving van de kerk kwam eens zomaar binnenlopen. Het Woord greep hem en drie jaar later heeft hij belijdenis gedaan.

Een Colombiaanse vrouw, via een kromme weg in de kerk gekomen -de Heere doet met kromme stokken rechte slagen-, wilde schuld belijden, en ook de Heere zoeken. In de tijd dat ze de belijdeniscatechisatie volgde, las ze de hele Institutie van Calvijn in het Spaans, een taal die ze beter begreep dan het Nederlands. Zo is ze lid geworden.

En zo is er meer te vertellen van Gods wondere trekkingen in een omgeving waar je het niet zou verwachten en van mensen die wij misschien wel afgeschreven zouden hebben. Het is tot Zijn eer, maar het mag ook een bemoediging zijn voor vaders en moeders. Of voor grootouders die iedere avond op hun knieën liggen voor een verloren zoon of dochter!

Apeldoorn, ds. C. J. Meeuse