Petra Jongeneel - 16 dec 2005 10:49 - Gewijzigd: 16 dec 2005 10:49

Dyslectische Coby: De lol van het lezen is er snel af

Je slaat een boek op en ziet pagina’s vol letters. Geen probleem, gewoon lezen. Lastiger wordt het als je dyslectisch bent. Coby Hekman (18): „Ik zie letters, zwart op wit, maar het is lastig om er goede woorden van te maken.

Deze week vond het ”Groot Dictee der dyslexie” plaats waaraan zowel dyslectici als mensen zonder deze handicap deelnamen. Deelnemers moesten woorden verhaspelen, teksten in spiegelbeeld schrijven en zich een weg banen door op en neer dansende alinea’s.

Het was niet de bedoeling om de grootste taalkluns aan de schandpaal te nagelen, maar om aandacht te vragen voor de problemen waar zo’n 125.000 dyslectische scholieren en studenten dagelijks mee worstelen. Volgens de organisatoren, de jongeren van de ChristenUnie, is daar nog steeds te weinig oog voor.

Coby herkent dit. „Veel mensen vragen om uitleg als ik zeg dat ik dyslexie heb. Door zo’n dictee kunnen anderen zich mogelijk beter inleven in onze situatie.”

Coby kon in groep 3 slecht meekomen met lezen. Daarom bleef zij in groep 4 zitten. „Ik had in lezen geen lol, ik zag letters maar kon er geen woord van maken. Net of je de klik mist.”

Ook schrijven was een punt. D’s en t’s werden standaard omgedraaid en Coby schreef woorden op zoals zij die hoorde. „Het woord precies schreef ik dus als presies. Ik heb echt tien keer tegen mezelf gezegd: „er zit een c in.” Nu onthoud ik dat, maar als ik dit niet bewust leer, zou ik het zo weer fout schrijven. De spellingscontrole op de computer is een uitkomst.”

Vanaf groep 4 zat Coby tijdens lezen en spelling in een apart groepje met twee andere dyslectische kinderen -onder wie haar broertje. „We kregen les op ons eigen niveau.”

In groep 7 verhuisde Coby naar Ede. Daar kreeg ze buiten schooltijd extra les. „Daarin oefende ik met lettervolgorde -meisje in plaats van miesje-, het verschil tussen letters -hond in plaats van hont- en ook met lezen. Als ik een lange zin moest voorlezen, las ik vooruit en hutselde ik de woorden door elkaar. Zelf merkte ik dat niet, totdat anderen mij erop wezen.

Coby zit nu op het mbo. „Ik werk tijdens de lessen veel op mijn gehoor. Ik maak niet altijd aantekeningen, zo snel kan ik niet meeschrijven. Als ik een boek opsla, herken ik het wel weer. En gelukkig zijn m’n studieboeken ingesproken op een cd. Scheelt weer leeswerk.”