Gerald Harbers - 16 jul 2005 08:51 - Gewijzigd: 16 jul 2005 08:51

Londense liefde

Op 145 meter hoogte staan Janine Labee en haar vriendin Toos Hoogendoorn, beiden 16, in een cabine van London Eye, het reuzenrad in hartje Londen. Het tweetal ging vorige week een dag naar de Britse hoofdstad omdat Janine de origineelste reden verzon om met een Magneet-redacteur op stap te gaan. „Dit is het hoogtepunt.”

Toos (l.) en Janine.

„Mijn moeder wees mij op de wedstrijd in Magneet.” Op de laatste dag van de inzendtermijn schreef Janine Labee uit Groot-Ammers in „ongeveer tien minuten” een gedicht. „Ik had niet verwacht mijn lievelingsstad nog eens te kunnen zien.”

De twee meiden willen in de Engelse hoofdstad naar de Big Ben en London Eye. Janine: „Dat vond ik de vorige keer, met een schoolexcursie, het mooist om te zien.” Toos vindt alles best: „Ik zie vanzelf wel, het is sowieso super dat ik zomaar naar Londen kan.”

Om in Engeland te komen, steken de meiden de Noordzee over met de veerboot Discovery. Een van de grootste catamarans ter wereld, volgens steward René. Het schip ligt op twee drijvers, tussen de onderkant van de boot en het water bevindt zich een ruimte van 9 meter. René laat Toos en Janine het schip zien, van de stuurhut tot de cel. „Omdat we niet even de politie kunnen opbellen, moeten we soms passagiers opsluiten. In de vijf jaar dat ik op de boot werk, is dat maar één keer gebeurd.”

In de stuurhut zitten tweede stuurman Rob en bootsman Jan. Zij besturen het schip. Met de armen over elkaar. Rob: „De computer ’houdt’ het roer. Wij geven de koers aan en pas wanneer het nodig is, onder meer bij het aanleggen, nemen we het stuur over.”

Beeldschermen laten alle mogelijke informatie van het schip zien. Rob: „Op dit moment varen we ongeveer 75 kilometer per uur. De vier vliegtuigmotoren, twee van een Boeiing 747 en twee van een F-16, stuwen per seconde 120 kubieke meter water weg. Dat is dus in ruim anderhalve seconde een zwembad vol.” Jan lacht: „Je blaast dan wel de tegeltjes van de muur af.”

Een kil welkom in Engeland volgt. Een norse douanier vraagt om de paspoorten en knikt slechts als teken dat Janine en Toos het eiland mogen betreden. Hartelijker zijn de bobby’s -Londense agenten- bij St. Paul’s Cathedral. „Natuurlijk willen we met jullie op de foto.” Gauw trekken ze koppel en helm recht en poseren glimlachend.

Het tweetal duikt na het korte bezoek aan de kathedraal de metro weer in. Op naar de Big Ben. Bij de uitgang van de ”underground” staat Janine stil. Lachend: „Kijk, eindelijk zie ik mijn liefde weer.” Aan de overkant van de straat torent de Clock Tower boven het Engelse parlementsgebouw uit. Tien voor halftwee, geven de wijzers aan. Toos: „Wat is de toren hoog en mooi met al dat goud.”

Janine en Toos kijken een uur later op de toren neer. Vanuit London Eye, een reuzenrad met een hoogte van 145 meter. Janine: „Dit is het hoogtepunt van de dag.” Toos geniet van het uitzicht. „Moet je zien, de mensen zijn stippen. Net mieren.” Onverbiddelijk draait het wiel verder. Langzaam daalt de cabine. Na een kwartier zijn de meiden weer beneden.

„Ik wil graag naar Harrod’s.” Dat is volgens Janine de mooiste winkel van de stad. Het gebouw is zo groot dat Toos en Janine tien minuten moeten zoeken naar de goede uitgang. Toos: „Pas bij de vierde kwamen we uit bij het metrostation.”

Bijna moeten Janine en Toos een nacht in Londen blijven. De conducteur van de laatste trein naar Harwich, de haven waarvandaan de boot naar Hoek van Holland vertrekt, blaast al op zijn fluitje als de twee komen aanstormen. Haastig halen de meiden hun kaartjes door de lezers om de poortjes naar het perron te openen. Dat mislukt. Het poortje blijft dicht. Een perronbeheerder schiet hun te hulp, opent een deur en laat het tweetal binnen. Janine en Toos hollen naar de trein, 20 meter verderop. Zo gauw de laatste binnen is, sluiten zich de deuren. „Gelukkig hebben we het gehaald”, hijgt Janine. „Anders hadden we in een hotelkamer moeten overnachten.”

Dit artikel staat in Magneet.