J. Visscher -  8 jul 2005 12:08 - Gewijzigd: 8 jul 2005 12:08

„We zaten als haringen in een ton”

EEMNES - KLM-medewerker Rob Kies uit Eemnes bevond zich donderdagmorgen op steenworp afstand van de aanslag bij het Edgware Road Station in Londen. Hij zat in de metro naast het voertuig dat getroffen werd. „We zaten als haringen in een ton.”

KLM-medewerker Rob Kies.

„Om een uur of kwart over negen hoorden we een gigantische knal. Ik zat toen net even met een collega te praten. Met een schok kwamen we tot stilstand. Daar schrikken mensen niet van, want dat gebeurt in Londen wel vaker.

Binnen een seconde viel het licht uit in onze metro. Er kwamen wolken roet naarbinnen. Dat was toch wel vreemd. Met mijn jasje voor mijn gezicht probeerde ik die roetdeeltjes te weren. In de metro waar de explosie plaatsvond, hing nog meer rook. Ik dacht gelijk al aan een explosie, maar wist nog niks over de oorzaak. Wel dacht ik vrij snel aan een aanslag.

Door de schok waarmee de metro stil kwam te staan, vielen mensen om. Ik probeerde mensen te kalmeren. No panic, stay calm. Vanwege mijn werk ben ik getraind hoe te handelen in crisissituaties.

De metrobestuurder maande ons om kalm te blijven. Eerst werd er gezegd dat er een elektriciteitsprobleem was. Maar dat schijnt een standaardverhaal te zijn.

Na een minuut of tien hoorden we gehuil en geschreeuw vanuit het getroffen treinstel. Dat stond minder dan 75 centimeter op het spoor naast ons, maar toch zijn de beide voertuigen van elkaar geïsoleerd. Bij ons zaten de ramen er gewoon in. We gingen wel steeds meer beseffen dat er iets serieus mis was. Buiten brandde de noodverlichting, binnen was het donker.

In onze metro was niet echt paniek. Voor me stond een groepje van vijf Spanjaarden. Die waren rustig. Ook anderen reageerden nuchter. Met een collega heb ik het nog gehad over een mogelijke aanslag door de IRA. Maar passagiers zeiden dat dit niet hun tactiek zou zijn.

Na een kwartier zaten we nog steeds vast in onze metro. We zaten met ongeveer zestig man als haringen in een ton. Je bent lijdend voorwerp. Sommige mensen werden claustrofobisch. Die wilden weg. Ik was geen moment echt bang. Ik had wel behoefte aan frisse lucht. En ik dacht: Als er zo meteen maar geen brand uitbreekt.

Uiteindelijk, na een minuut of twintig, konden we de metro verlaten, via een deur naar buiten. We kwamen terecht in een donkere tunnel en moesten nog ongeveer 30 meter lopen. Mannen met schijnwerpers gingen ons voor. In die tunnel besefte ik: Dit is gewoon een bomaanslag. Overal lag staal, stukken ijzer, glas, en ik zag zelfs resten van banken.

Op het perron wist ik nog steeds niet dat er sprake was van een gecoördineerde serie aanslagen. Ik zag ongeveer vijftien, twintig gewonden liggen. Die werden door hulpverleners afgevoerd.

Het klinkt misschien raar, maar in eerst instantie wilden we via een andere metro onze weg vervolgen naar onze vergaderlocatie. Maar dat ging niet. Later hoorde ik in een hotel dat er op meer plaatsen in de stad aanslagen waren gepleegd.

Ik ben zeker blij dat ik nog leef. Ik heb geluk gehad. Dat besef je steeds meer als je praat met je familie, buren, kennissen. Volgende week zal ik weer in de metro in Londen stappen. Het leven gaat door. Ik merk wel dat ik donderdag extra alert was, bijvoorbeeld op vliegveld Heathrow. Je kijkt anders naar passagiers.”