Jacoline de Groot - 13 jun 2005 09:31 - Gewijzigd: 13 jun 2005 09:31

Halfjaar juf in Koukuas

RENSWOUDE - Nog een week, dan stappen de twee vriendinnen, Jacolina Diepeveen (19) en Dita Post (19), in het vliegtuig. Na een reis van 10 uur hopen ze veilig en wel in Namibië aan te komen. Niet voor vakantie; ze gaan bijna zes maanden lesgeven op de Boesmaats Privaatschool in Kouskuas, Afrika. Via Yord laten ze elke week weten hoe ze het maken.

Dita (l.) en Jacolina (r.).

Ze wilden altijd al vrijwilligerswerk doen. Maar het blijkt dan lastig om iets geschikts te vinden. Dita: „Stichting Hulp Oost-Europa werkt veel in Oekraïne, maar iets verder weg leek ons leuker.”

Gelukkig, na even geduld, zien Dita en Jacolina net wat ze zoeken. „Een christelijke school in Namibië heeft twee leraressen nodig. Via een echtpaar in Nederland plaatste de school een oproep in het Reformatorisch Dagblad”, vertelt Jacolina.

De meiden, die dit jaar allebei van school komen, stuurden hun cv op. Na wat heen en weer gemail is het geregeld. In welke taal ze hun berichten stuurden? „Gewoon in het Nederlands. We kregen mailtjes in het Zuid-Afrikaans terug. Echt een grappig taaltje. Het is een beetje gek Nederlands. Een computer heet rekenaar, bijvoorbeeld.”

Dita en Jacolina gaan lesgeven aan groep 1 en 2. Rijmpjes en versjes leren, oefenen met tellen; de dames kunnen de Afrikaantjes genoeg bijbrengen. Jacolina heeft stage gelopen bij een buitenschoolse opvang, dus ervaring met kinderen heeft ze volop. Dita volgde de opleiding filiaalmanager.

De taal lijkt hen geen barriere. „Je spreekt de woorden ongeveer hetzelfde uit als in het Nederlands. Het wordt alleen anders geschreven. Zes schrijf je bijvoorbeeld als ses.” Dita denkt dat ze de taal gauw leert. „Binnen drie dagen praten Jacolina en ik volgens mij in het Zuid-Afrikaans tegen elkaar.”

Waarom het duo gaat? „Het lijkt me goed voor je ontwikkeling”, zegt Jacolina. „Je gaat waarderen wat je hier hebt.” Dita: „Ik wil graag iets voor de mensen daar betekenen. Ook ben ik benieuwd hoe het geloof daar een rol speelt.” Er tegenop zien doen ze niet, maar „je gaat wel iets onbekends tegemoet”. Jacolina denkt dat ze best weleens dingen van thuis zal missen. „Gelukkig zijn we met z’n tweeën. Dat is echt fijn.”

Het vervoer, de bezichtiging van het land en het verblijf worden betaald. Voor de rest moeten de meiden zelf dokken. Gelukkig krijgen ze bijvoorbeeld hulp, van de oma van Jacolina. Zij vraagt aan haar verzorgsters om centen in een potje te deponeren. Dat geld is bestemd voor de twee dames.

Uitkijken is het wel in Namibië. Dita: „’s Avonds mag je niet naar buiten voor het wild en je eigen veiligheid.” Jacolina: „Hier in Nederland staan bordjes als waarschuwing voor overstekende herten. Daar vind je olifanten op de weg.”

Op 1 december hopen Dita en Jacolina weer naar Nederland terug te komen. Wat ze in die tussentijd doen en beleven? Houd Yord in de gaten. Elke week doen ze op deze site verslag.