Ook D66 verbindt God, Nederland en Oranje; maar dan anders

Nee, beledigen was het niet. Maar een beetje spotten deden de vertegenwoordigers van de christelijke partijen donderdagavond wel, in het debat over het schrappen van de strafbepalingen voor majesteitsschennis.

Van der Staaij (SGP) vermocht niet in te zien welk urgent probleem er nu eigenlijk werd opgelost met de initiatiefwet van D66’er Verhoeven. Zouden „de mensen in het land nu echt elke avond sidderen vanwege de zware strafbepalingen en denken: laat ik me morgen maar inhouden, hoor, met het beledigen van de koning, laat ik maar geen kritiek op hem hebben?”

Ook Segers bediende zich rijkelijk van ironie. „Wat hoor ik de VVD nu zeggen? Als de strafmaat vijf jaar is, moedigt dat mensen aan de koning te beledigen? En daarom gaan we hem verlagen? Ja hoor, dát zal ze leren! Dán zullen ze stoppen!”

Hoe het ook zij, opvallend in het debat van donderdag was dat het uitsluitend de drie christelijke partijen waren, het CDA incluis, die zich krachtig verzetten tegen het plan van D66. Dat is opmerkelijk omdat, op het eerste gezicht, het al dan niet mogen beledigen van het staatshoofd geen specifiek christelijk thema is.

Anderzijds, wie door zijn oogharen naar dit debat keek, zag in het dispuut tussen voor- en tegenstanders wel degelijk een verband met religie. Om te beginnen is het geen toeval dat deze initiatiefwet werd ingediend door D66, de partij die de revolutiespreuk ”geen God en geen meester” het radicaalst doorvoert. Dit is immers ook de partij die het schrappen van het verbod op godslastering op haar naam heeft staan. En die graag af wil van de preambule bij wetsteksten, „Wij Willem-Alexander, bij de gratie Gods”.

Op de een of andere wijze vervlechten bij D66 verzet tegen gezag, tegen christelijke elementen in onze wetgeving en tegen de monarchie zich moeiteloos met elkaar.

Omgekeerd is het blijkbaar zo dat het opkomen voor de bijzondere positie van ons koningshuis steeds meer een zaak wordt van met name de christelijke partijen; partijen die, bewust of intuïtief, een verband leggen tussen het geloof in God en het strijden tegen allerlei vormen van aantasting van het gezag in onze samenleving, of dat nu het gezag van politie en justitie betreft of dat van onze vorst.

Heel verwonderlijk is dit, op de keper beschouwd, niet. Ruim twee jaar geleden publiceerde de Belgische psychoanalyticus Paul Verhaeghe zijn boek ”Autoriteit”. Daarin breekt hij een lans voor het gezag van politici, rechters, artsen, leerkrachten en ouders. Gezag dat zij, sociologisch gezien, niet automatisch bezitten maar dat hen door de samenleving, moet worden toegekend.

De samenleving móét geordend worden, betoogt Verhaeghe. En dat kan maar op twee manieren: of door vrijwillige onderwerping aan regels, gebruiken en instituties (de weg van autoriteit), of door gedwongen onderwerping (de weg van macht). Dat eerste heeft vanzelfsprekend verre de voorkeur.

Als groot probleem signaleert Verhaeghe dat in onze maatschappij het geloof in de bron van alle autoriteit –vroeger was dat steevast God– is weggevallen. Voor wie zich dat realiseert, waren de scheidslijnen in het recente debat over majesteitsschennis geen toevallige.

Ook D66 verbindt God, Nederland en Oranje; maar dan anders

Politiek

RD.nl in uw mailbox?