68 en nog aan het werk: Ik mag alles en hoef niets

Om te blijven werken, moest Fransen code 95 halen, het verplichte basiscertificaat voor beroepschauffeurs. Zijn werkgever wilde zo graag dat hij bleef, dat de cursus volledig vergoed werd.

Al voor Fransen met pensioen ging, vroeg zijn werkgever of hij wilde blijven om in drukke tijden bij te springen. Zelf had hij er nog niet over nagedacht, maar hij stemde er direct mee in. Al vanaf 1979 werkt Fransen bij Rendac, een bedrijf dat dode dieren ophaalt bij boeren. Sinds zijn pensioen heeft hij een nulurencontract.

Afgelopen zomer werkte hij elke maandag en vrijdag. Door de extreme warmte waren er in die periode veel kadavers om op te halen, en kon het vaste personeel de drukte niet aan. Zin om „door heel Friesland te knarren” heeft hij niet meer; Fransen blijft graag wat dichter bij huis.

In de andere seizoenen werkt hij ongeveer eens in de drie weken. Rendac belt Fransen meestal een dag van tevoren of hij kan werken. Als het niet uitkomt, is dat geen probleem. „Ik mag alles en hoef niets. Ik kan meer wensen en eisen op tafel leggen, want ze willen me graag houden. Maar het gaat altijd in goed overleg.”

Vrijheid

Wie denkt dat Fransen alleen nog maar korte dagen op de vrachtwagen zit, heeft het mis. Pas nog stond hij om 4.30 uur naast zijn bed om te gaan werken en was hij om 17.00 uur thuis. Het is maar net welke adressen hij toegewezen krijgt. Boeren kunnen tot halverwege de nacht kadavers aanmelden, die worden nog de volgende dag opgehaald.

De vrijheid van het chauffeursbestaan vindt Fransen heerlijk. Na dertien jaar in de textielfabriek van TenCate in Nijverdal te hebben gewerkt, vindt hij het leven op de weg en in de natuur een verademing. Een echt buitenmens, noemt hij zichzelf. Hij houdt zich niet altijd aan de geplande volgorde van bestemmingen en kiest zijn eigen weg. „Het systeem bedenkt weleens onlogische routes. Ik ken alle paadjes waar de vrachtwagen overheen kan.” Dat dit niet altijd goed gaat, ondervond Fransen toen hij vast kwam te zitten op een kapotgereden weggetje. Gelukkig was de trekker van een boer sterk genoeg om de vrachtwagen weer los te krijgen.

Fransen haalt naast dode koeien en varkens ook kadavers van paarden op. Daar komt veel emotie bij kijken. „Mensen zien een paard vaak als huisdier. Ik heb hele families zien huilen als ik het dier in mijn bak legde.” Om het dier niet onder de ogen van kinderen weg te halen, probeert hij zijn route zo af te werken dat hij daar onder schooltijd komt.

Plannen om te stoppen met werken heeft Fransen niet. Zijn vrouw Jannie staat daar helemaal achter: „Ik vind het belangrijk dat we allebei onze eigen dingen blijven doen. Maar vanaf de eerste dag van zijn pensioen vind ik het heerlijk dat Jan meer thuis is.”

Voor de centen hoeft Fransen het niet te doen. Naast zijn betaalde werk doet hij veel vrijwilligerswerk voor de kerk en woonzorgcentrum Maranatha. Van de kleine bijverdiensten kan Fransen wel „leuke dingen doen met de kleinkinderen.”

Bed

Na zijn pensioen is Fransen verhuisd van Nijverdal naar Rijssen. Hij voelt zich gezegend met zestien kleinkinderen, die ook allemaal in Rijssen wonen. Ze komen regelmatig even langs of blijven logeren. Samen met zijn vrouw past hij geregeld een avond op en, als het nodig is, legt hij ze op bed.

Elke vrijdag probeert Fransen vrij te houden voor ontspanning. Behalve als Rendac belt.

Bent u of kent u ook iemand die doorwerkt na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd? Mail naar econ@refdag.nl.

Loopbaan Jan Fransen

- Geboren: 28 mei 1950 in Nijverdal.

- Basisschool: Hendrik Wormserschool (gereformeerd) in Nijverdal.

- Mulo: Hendrik Wormserschool in Nijverdal.

- Eerste baan: vanaf 1966 in de fabriek bij textielfabrikant TenCate in Nijverdal.

- Laatste baan: vanaf 1979 chauffeur bij kadaververwerker Rendac in Nijverdal.

68 en nog aan het werk: Ik mag alles en hoef niets

Economie

RD.nl in uw mailbox?