Van je Palestijnse broeders moet je het niet altijd hebben

Dat de Palestijnse Autoriteit (PA) en Hamas in onmin leven, is geen nieuws. Dat heeft nog steeds alles te maken met het feit dat Hamas in 2007 met geweld de controle over de Gazastrook overnam en de Fatahpartij van de Palestijnse president Mahmud Abbas buiten spel zette.

Sindsdien zwaait de radicaal-islamitische Hamasbeweging de scepter in de Gazastrook, terwijl de Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever de lakens uitdeelt.

Er zijn sinds die tijd diverse verzoeningspogingen geweest tussen beide rivalen. Afgezien van praktische afspraken over betalingen en verkeer van goederen en personen tussen de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, had de toenadering ook als politiek doel eenheid te zoeken in het streven naar een Palestijnse staat.

Dat streven wordt aan Palestijnse kant niet alleen ernstig bemoeilijkt door de ideologische en politieke rivaliteit tussen Hamas en Fatah, maar ook door de fysieke scheiding van de gebieden waar de partijen heer en meester zijn.

Vorig jaar oktober leek er eindelijk een doorbraak te zijn. In de Egyptische hoofdstad Caïro tekenden beide partijen een verzoeningsovereenkomst die onder leiding van Egypte tot stand was gekomen. Van de uitvoering is echter nog weinig terecht gekomen. Een belangrijk geschilpunt is nog altijd wie de controle over de vele wapens in de Gazastrook krijgt. De Palestijnse Autoriteit staat erop dat zij die zeggenschap overneemt. Hamas is daar mordicus op tegen.

Om Hamas op de knieën te dwingen heeft de Palestijnse Autoriteit vergaande economische sancties tegen de radicale beweging ingesteld. Zo worden salarissen van ambtenaren niet of nauwelijks uitbetaald en houdt de PA de levering van brandstof regelmatig tegen. Die heeft onder andere gevolgen voor het opwekken van elektriciteit. De inwoners van de Gazastrook hebben gemiddeld slechts vier tot vijf uur stroom per dag.

Hamas heeft daar inmiddels iets op gevonden. Qatar was recent bereid 60 miljoen dollar te doneren voor de levering van brandstof aan de Gazastrook. Tot grote woede van de Palestijnse Autoriteit betaalde de Golfstaat dat geld echter direct aan de Verenigde Naties, in plaats van aan de PA. De VN hebben immiddels de eerste tankauto’s naar de enclave gestuurd.

Dat leidde tot woedende reacties vanuit Ramallah. Hiermee wordt het wettige Palestijnse bestuur omzeild. Ons gezamenlijke nationale project wordt in gevaar gebracht. Dit is een samenzwering om de Palestijnse zaak schade te berokkenen.

Het viel nog mee dat Israël niet de schuld kreeg. Zelfs niet van Hamas, dat normaal gesproken geen gelegenheid onbetuigd laat om de Israëlische beperkingen van het verkeer naar de Gazastrook aan de kaak te stellen.

Het was echter juist Israël dat de tankwagens met brandstof, onder begeleiding van VN-voertuigen, door de grensovergang tussen Israël en Gaza liet. In de hoop dat de voortdurende spanningen in het grensgebied zullen afnemen.

Kennelijk misgunt de Palestijnse Autoriteit de inwoners van de Gazastrook de broodnodige brandstof. Van je Palestijnse broeders moet je het blijkbaar ook niet altijd hebben.

Van je Palestijnse broeders moet je het niet altijd hebben

Buitenland

RD.nl in uw mailbox?