Post uit Paramaribo: de spagaat van Surinaamse Nederlanders

Momenteel is het in Suriname inderdaad geen pretje. Door de diepe financiële crisis is de koopkracht in twee jaar gehalveerd. De weinige zekerheden die er waren, zijn daardoor nu ook bijna weg.

Vooral in de gezondheidszorg is het kommer en kwel, omdat de failliete overheid haar financiële verplichtingen niet nakomt. Daardoor is er in ziekenhuizen gebrek aan vrijwel alles en is optimale zorg niet gegarandeerd.

Natuurlijk rijst de vraag of ik nog wil blijven, ook omdat ik een dagje ouder word. Zodoende heb ik dus meer kans op kwalen, die hier dan niet optimaal behandeld kunnen worden.

Ik antwoord altijd dat ik liever gelukkig 70 word in Suriname dan ongelukkig 80 in Nederland. En dat meen ik ook. Na een kwarteeuw in de voormalige kolonie voel ik me meer Surinamer dan Nederlander en zou ik het leven hier voor geen goud willen missen. Ik verdien als broodschrijver mijn boterham, mijn hele gezin, inclusief kleinkinderen, woont hier en een dochter ligt hier zelfs begraven. Dus wat moet ik in Nederland? Het is leuk om daar op vakantie te gaan en familie, vrienden en opdrachtgevers te zien. Maar na twee weken begint het alweer te kriebelen en wil ik naar huis. Naar Suriname dus.

Hoe anders is dat met veel Surinaamse Nederlanders, die ik vaak dezelfde vraag stel als ik hen hier ontmoet: Keer je ooit terug naar je geboorteland? Ook zij hebben natuurlijk een nieuw bestaan en vaak een gezin in Nederland. Als het kan, nemen ze elk jaar het vliegtuig naar Paramaribo. Ze genieten volop en voelen zich thuis. En ja, de meeste vakantiegangers zeggen dat ze op den duur wel naar Suriname terug willen om hun oude dag door te brengen.

Er zijn echter maar weinig mensen die de daad bij het woord voegen. Op oudere leeftijd vertrekken uit een nagenoeg perfecte verzorgingsstaat naar een land vol onzekerheden, is geen besluit dat je makkelijk neemt. „Het is de spagaat waarin veel leeftijdsgenoten verkeren”, legde een vrouw onlangs treffend aan mij uit. We waren op een bij toeristen populair terras aan de praat geraakt. Ik schatte haar begin 60. Ze vertelde dat ze als jonge meid veertig jaar geleden in Nederland was gaan studeren, daar een baan had gekregen en nooit meer was teruggekeerd.

Nu was ze met pensioen en twijfelde ze of ze haar droom van remigratie naar haar geboorteland nog wilde waarmaken. „Weet je, veel Surinamers in Nederland staan met één been hier en met het andere daar. Diep in ons hart willen we terug. Ook ik. Met het geld dat ik heb gespaard, mijn pensioen en straks mijn AOW kan ik als een koningin in Suriname leven. De stap om dat ook daadwerkelijk te doen, is echter heel groot. We blijven naar excuses zoeken: het is te warm, de onzekere politieke situatie, de economische crisis, slechte gezondheidszorg, criminaliteit...”

Ze wachtte even voordat ze verder ging. „Het zijn natuurlijk allemaal drogredenen. We zijn vooral bang voor het onbekende, ondanks dat Suriname ons geboorteland is. En de onzekerheid wat ons te wachten staat. Dus blijven de meesten van ons in Nederland. Suriname dragen we daar in ons hart mee.”

Post uit Paramaribo: de spagaat van Surinaamse Nederlanders

Buitenland

RD.nl in uw mailbox?