Post Uit Niemandsland: Douaniers zijn soms lastige grensfiguren

Lezen douaniers het RD? Zo niet, dan schrijf ik verder. Waarom deze geheimzinnigheid? Omdat ik een haat-liefderelatie heb met deze grensfiguren.

Douanemensen zijn de vleesgeworden stadsmuren van weleer. Ze symboliseren de staatsmacht van het land waar je naarbinnen wilt, en na een vlucht van soms acht, tien uur wil je niets liever dan dat. En graag snel en zonder toestanden. Veelal gebeurde het tegenovergestelde, en voelde de vierkante meter vóór het loket als een niemandsland waarvan de achterdeur nog wijd openstaat en de voordeur potdicht.

Wellicht klinkt dit alles nogal traumatisch, maar in de jaren dat ik weleens naar het buitenland reisde, maakte ik de nodige haperingen mee bij het in- en uitgaan van een land.

Zo werd ik in Japan ooit op een wc-pot gezet omdat ik zo eerlijk was geweest op het douaneformulier aan te geven dat ik in het land van vertrek (de Filipijnen) ziek was geweest. Om te voorkomen dat ik schadelijke bacteriën binnenbracht, wilde men één en ander bij me ‘aftappen’ – vandaar dat gedwongen toiletbezoek. Ook daarna werd ik niet vertrouwd. Tijdens mijn verblijf in Tokio klopte een nette heer enkele keren aan bij mijn hotel: „Mijnheer Jansen, hoe voelt u zich vandaag?”

In Afghanistan kreeg ik het aan de stok met een douanier toen ik het land wilde verlaten. De taliban waren nog maar net verslagen, en het was chaos op de luchthaven bij Kabul. Na twee weken verblijf was ik blij dat ik weg kon, maar daar dacht de douanier anders over. Zittend in een oude vliegtuigstoel, bestudeerde hij mijn paspoort en gaf het weer aan me. „U mist een stempel, kom morgen maar terug.” Achter hem zag ik het toestel klaar staan waarmee ik zou vertrekken en ik besloot tot rebellie, zij het in stilte.

Terwijl de douanier een volgend paspoort te pakken had, sloop ik achter zijn rug verder, richting de gate. Tenminste, dat hoopte ik, want een paar stappen verder werd ik gemaand „nog even te wachten” – het vliegtuig was nog niet gereed. Met mijn rug strak in de richting van ‘mijn’ douaneambtenaar heb ik daar een halfuur onder hoogspanning gestaan. Een last viel van me af toen ik uiteindelijk aan boord mocht en het toestel de deuren sloot. Of ging daar tóch weer een deur open? Ja! En wie stapte daarbinnen? ‘Mijn’ douaneman! Ik heb nog nooit zo diep mijn hoofd in een boek gestoken als toen, vooral op het moment dat de man mijn richting opkwam, maar... mij passeerde, op weg naar iemand anders.

Twee jaar geleden arriveerde ik om twee uur ’s nachts op de luchthaven van Dhaka, Bangladesh. Dan wil je nog maar één ding: snel je bed inkruipen, maar ook toen besliste de douanier anders. „Bij wie ik ging logeren”, was zijn vraag. Ik mompelde een naam. „Geef me een telefoonnummer”, klonk het vanuit het loket. „Het is half drie!”, protesteerde ik, maar dat was tevergeefs. Even later kreeg ik mijn stempeltje en mocht ik verder. Prompt won opluchting het van mijn ergernis en als een kind zo blij passeerde ik het loket. Of de man daar iets van heeft gemerkt? Waarschijnlijk niet. Daarom is het eigenlijk best jammer dat douaniers het RD niet lezen.

Post Uit Niemandsland: Douaniers zijn soms lastige grensfiguren

Buitenland

RD.nl in uw mailbox?