Nederigheid is het beste wat christenen de wereld kunnen bieden

Staten zijn net mensen. Ze kunnen vertrouwen, ze overwegen, betreuren of zijn verheugd. Natuurlijk is er wel een verschilletje: mensen hebben een brein en een hart waardoor ze echt kunnen vertrouwen, liefhebben of haten. Een regering kan enkel wantrouwen uitspreken en er vervolgens naar handelen. Dat is dan het resultaat van een departement vol wandelende breinen en harten (lees: beleidsmakers).

Hoe meer een land door één enkel persoon wordt bestuurd des te menselijker zijn regering: regeermacht en individu vallen dan steeds meer samen.

Overigens kan in deze tijd van sociale media een leider je op het verkeerde been zetten. Een loslippig staatshoofd lijkt dan naarbuiten toe regeringsbeleid te vertolken, maar hij ventileert in werkelijkheid enkel zijn eigen ideeën. Maar die doen er dan wél toe. Er is immers sprake van directe communicatie met de buitenwereld. Vooral wereldleiders doen er goed aan om dat te bedenken. Zij geven een voorbeeld ter navolging of juist ter afwijzing dat wereldwijd wordt opgepikt.

Waarom ik dit aan de orde stel? Vanwege een opiniestukje dat vorg jaar in The International Herald Tribune stond en was geschreven door de Amerikaanse politicoloog en Republikein Peter Wehrer. ”The silent Power of Humility” (de stille kracht van nederigheid) stond erboven. Wehrer schrijft dat hij aan een atheïst vroeg wat de waarde was van christenen voor de samenleving. „Hun nederigheid” zei hij resoluut.

Wehrers bijdrage verscheen in de tijd dat de wereld had kennis gemaakt met president Donald Trump en diens toespraken. Met een wereldleider die zich voor de camera allesbehalve nederig toonde, maar juist uitermate arrogant, zelfgenoegzaam en die hoog van de toren blies: America First. De internationale gemeenschap –de publieke ruimte tussen staten– dreigt daardoor tamelijk verweesd te worden achtergelaten.

Heeft de oproep tot nederigheid een boodschap richting die internationale gemeenschap? Zeker wel, is Wehrers overtuiging. „De wereld zit complex in elkaar. Ervan uitgaan dat wij Amerikanen alleen weten hoe de dingen werken en dat niemand ons nog iets daarover hoeft te vertellen, is volstrekt belachelijk.”

Nederigheid veronderstelt eigen tekortkomingen en erkent de behoefte aan correctie door anderen.

Overigens gaat het hier niet om totale zelfrelativering tot op het bot van de waarheidsvraag. Iets waartegen de Amerikaanse wetenschapper Allan Bloom eind jaren 80 fulmineerde in zijn boek “The closing of the American Mind”: „Relativering van de waarheid is een morele plicht geworden en daarom wordt een oprecht gelovige als een gevaar gezien, want intolerant.”

Nederigheid en eigen overtuiging horen juist bij elkaar als een moeder bij een kind. De vrijmoedigheid van de laatste wordt immers gevoed door de aanwezigheid van de eerste.

Ook bij Wehrer klinkt dat door. Hij schreef zijn stukje in de lijdenstijd. Hét voorbeeld van zelfvernedering is Jezus’ gang naar het kruis en wie dicht bij Hem blijft die gaat vanzelf een toontje lager zingen.

Nederigheid is het beste wat christenen de wereld kunnen bieden

Buitenland

RD.nl in uw mailbox?