De milieuvoetafdruk van een christen is die van een pelgrim

Enig idee hoeveel landen er in de wereld zijn? Volgens de lijst van de Verenigde Naties 195. Ik zou er één aan toe willen voegen. Een koninkrijk. Het Koninkrijk van God, waarin christenen wereldwijd worden geregeerd door Koning Jezus.

Dat is een ‘land’ van een volstrekt andere orde. Omdat het er geestelijk aan toe gaat: deze Koning regeert door Zijn Geest.

Waarom ik dit hier aan de orde stel? Omdat het RD de Week van de Schepping houdt, en bij alle mooie dingen die de afgelopen dagen zijn gezegd, de invalshoek van dat Koninkrijk nog ontbrak. Heel vaak zijn schepping en rentmeesterschap het uitgangspunt, maar daarmee doe je de Bijbelse boodschap (en zeker die van het Nieuwe Testament) tekort. Alsof er vanuit christelijk perspectief niet veel méér is te zeggen dan het aandragen van Bijbelse gegevens over de mensheid in het algemeen als schepsel en rentmeester.

De behandeling van het thema heeft ook iets sneus. Er is enerzijds een zeker verlangen naar radicaliteit, maar er volgen weinig radicale keuzes.

Als christenen het over milieu- en natuurbehoud hebben, loopt dat meestal uit op een gesprek waarin het woord „eigenlijk” nogal eens valt. Zo van: eigenlijk zouden we voorop moeten lopen. Zoiets kun je natuurlijk blijven herhalen, maar de vraag dringt zich op waaróm het daar maar niet van komt.

Het sneue zit hem ook in de grote woorden die we intussen gebruiken. Over ons rotsvaste geloof in de schepping (en niet in evolutie) en over ons rentmeesterschap. Allemaal terechte accenten natuurlijk, maar vervolgens klinkt telkens dat „en daarom zouden we eigenlijk.”

Daarom nogmaals die vraag: waarom komt het er maar niet van? Mag ik een suggestie doen? Omdat we maar blijven hameren op schepping en rentmeesterschap en net doen alsof er vanuit het Nieuwe Testament niet meer is te zeggen. Daarin staat herschepping centraal. Herschepping van het hoogstpersoonlijke leven van een christen. Vervolgens wordt dát leven niet enkel gekoppeld aan rentmeesterschap, maar aan hemels burgerschap.

Christenen zijn burgers van twéé werelden en dat zullen anderen merken. Dat geestelijke burgerschap laat nadrukkelijk een aardse voetafdruk achter. Het is de lichte afdruk van een pelgrim, op weg naar die volmaakte toekomst waarin twee werelden weer één worden. De afdruk is tegelijk radicaal en tegendraads en wie daaraan twijfelt, die leze Jezus’ Bergrede er maar eens op na.

Waarom dat leven zo haaks staat op het gewone leven? Omdat niet de oude schepping, maar Gods toekomst –de realisering van Zijn Koninkrijk, van Zijn nieuwe hemel en aarde– nu al zichtbaar wordt in dat concrete leven van aardse hemelburgers.

Wie deze grote woorden –om wat voor reden ook– niet in de mond durft nemen en liever blijft spreken in algemene scheppingstermen, die laat christenen als verweesde burgers achter. En vooral: hij zadelt hen op met een wettisch „moeten” in plaats van dat hij hen toevertrouwt aan het geestelijk gezag van Koning Jezus.

De milieuvoetafdruk van een christen is die van een pelgrim

Buitenland

RD.nl in uw mailbox?