Twintig jaar antisemitisme maakt Joods gezin bang

Door de kracht van het zware vuurwerk sprong een ruit uit de sponningen en raakte het kozijn beschadigd. Antisemitisme van het zuiverste soort, noemt Wouter Schmidt, vader van het gezin, het. Al tientallen keren werd de Noord-Hollandse familie de afgelopen twintig jaar getreiterd. „Het worden incidenten genoemd, maar het zijn geen losstaande dingen. Ik zie het als een systeem. Het lijkt eindeloos en gaat gepaard met een wrede meedogenloosheid die ik haast duivels zou noemen.”

Poerimfeest

Het begint in het jaar 2000, enkele maanden na de verhuizing van de familie naar Hippolytushoef in de kop van Noord-Holland. Terwijl het gezin rond de tafel het Poerimfeest viert, schijnen jongeren door het raam met laserlampjes in de ogen van de kinderen. „Dat leek nog vrij onschuldig bedoeld. Hoewel laserlicht schadelijk kan zijn. Maar je denkt: het gaat om jeugd die niet beter weet.”

In de jaren die volgen krijgen gezinsleden stelselmatig grove, antisemitische scheldwoorden naar hun hoofd geslingerd. Of er wordt: „Ze zijn jullie vergeten te vergassen” geroepen. De daders gooien stenen door de ramen, kalken hakenkruisen op muren of op auto’s en brengen de Hitlergroet.

Burgemeester Rian van Dam van de gemeente Hollands Kroon, waar Hippolytushoef onder valt, noemde de gebeurtenissen deze week in NH Nieuws „misselijkmakend” en „niet te accepteren.” Volgens haar is er in de plaats een groep jongeren die overlast veroorzaakt. Mogelijk zouden die ook achter deze acties zitten.

De vuurwerkbom van afgelopen week was voor Schmidt, die vader is van vijf kinderen in de leeftijd van 16 tot 26 jaar, de spreekwoordelijke druppel. Hij stapte naar enkele landelijke media, die het uitgebreid oppakten.

Wat doen de pesterijen met u en uw gezin?

„Steeds vaker voel ik niets, maar soms ben ik boos. Mijn vrouw en een van mijn dochters zijn overwegend bang. Mijn oudste zoon is juist weer strijdvaardig. Maar één ding houd ik mijn kinderen voor: ik wil niet dat ze anderen gaan haten, dan verteer je jezelf.”

De treiterij duurt al twintig jaar. Stapte u er niet mee naar de politie?

„Jawel. Er liggen vele aangiften. Maar als je drie aangiften per week zou kunnen doen, dan raak je snel aangiftemoe. Voor een aangifte heb ik eens vier uur in Den Helder gezeten. Wat krijgen de daders ondertussen? Niks.

Dat er niets gebeurde, betekent niet dat ik mijn vertrouwen in de politie zelf kwijt ben. In het huidige juridische bestel worden zulke incidenten echter snel als losse zaken opgepakt, die vervolgens blijven liggen. Terwijl de zaken als één geheel moeten worden gezien. Want feitelijk is hier sprake van een criminele organisatie. Het is namelijk een georganiseerd systeem en het is crimineel wat de daders doen, ze doen precies wat terroristen doen.”

Dinsdagavond sprak u voor de gemeenteraad. Voelde u zich gehoord?

„Ik denk wel dat het leed begrepen is. Toch gaf het ergens ook een dubbel gevoel. Ik kreeg diverse van raadsleden vragen, zoals: Wat vindt u dat er moet gebeuren? Mijn reactie had moeten zijn: „Geachte raadsleden, geeft u mij alstublieft zelf antwoord op die vraag.” Als slachtoffer heb ik daar ook recht op. Als burger kan ik best wat vinden, maar ik hoor geen beleid te maken over antisemitisme of hoe er toezicht gehouden moet worden.”

Kreeg u ook meelevende reacties uit het dorp?

„Erik Asscher, een protestantse dominee uit de buurt, is bij ons langs geweest. Hartverwarmend! Iemand uit het Overijsselse Kampen –dat ligt niet naast de deur– bezorgde een bosje bloemen. Er is gelukkig nog goeds in de wereld.

Dat betekent niet dat ik me opeens weer psychologisch en sociaal veilig voel in Hippolytushoef. We willen graag verhuizen.”

Antisemitisme is springlevend, ook in een jaar dat 75 jaar Bevrijding centraal staat?

„Dat cijfertje zegt me niet zo veel. In het 55e jaar na de Bevrijding speelde dit ook al. We vergeten soms dat de Bevrijding niet voor iedereen vrijheid betekende. Voor Joden die terugkwamen uit de kampen was er echt geen reden tot feest. Hun hele gemeenschap was vaak gedecimeerd.”

Put u in deze moeilijke tijden nog troost uit uw geloof?

„Uiteraard. Na incidenten kwam het geregeld voor dat ik voor mijn gezin een gebed uitsprak. In zo’n gebed klonk het vertrouwen door dat het uiteindelijk goed zal komen.”

In welke zin goed?

„Wie had gedacht dat het Jodendom zou blijven voortbestaan toen de Romeinen Jeruzalem tot puin hadden gemaakt?”

Twintig jaar antisemitisme maakt Joods gezin bang

Binnenland

RD.nl in uw mailbox?