Na 12 jaar alsnog een gevulde wieg

Schemerlicht schijnt in de gloednieuwe woning van Wouter en Mieke van Middendorp even buiten Voorthuizen. De oprit is net aangelegd, de muren zijn nog wat kaal. Mieke (39) zit op de bank met een wakkere baby op schoot, terwijl Wouter (40) de koffie inschenkt.

Anne Marthe ligt tevreden op de knieën van haar moeder. Ze heeft net gedronken en kijkt wakker naar haar moeder, en naar het licht. „Daar ben ik nu twaalf jaar lang boos en verdrietig om geweest. En nu hebben we zo’n mooi, lief kindje”, stelt Mieke.

Gemis

Wouter en Mieke trouwden op 17 maart 2005. Wouter, boekhouder bij een stalinrichtingsbedrijf, en Mieke, receptioniste bij het Van Lodenstein College in Amersfoort, worden niet verblijd met de geboorte van een kind.

Wouter: „Dat was een gemis. Niet dat het ons 24 uur per dag en 7 dagen in de week bezighield, maar het was wel altijd aanwezig. Ondanks de kinderloosheid hadden we een volwaardig en goed huwelijk. Het gemis verdiepte onze relatie.” Mieke: „Daar waren we blij om. We hoorden dat het ontbreken van een kind in andere relaties soms verwijdering geeft. Daarnaast gaf het ons ook een zekere vrijheid.” Toch was het verdriet dominant. Mieke: „Ik vond het vaak moeilijk. Tot aan het begin van ons huwelijk zat ik altijd te tutten met kinderen.”

Maar toen er in beide families kinderen werden geboren en niet bij Wouter en Mieke, gaf dat spanning. „Bij ons en bij de familie. Emotioneel gingen er deurtjes bij mij dicht. Aan verjaardagen waarop alleen over kinderen en luiers werd gesproken, had ik niets. Onze families zagen ons graag gelukkig, maar konden het gemis ook niet wegnemen.”

Doopdiensten

Doopdiensten werden moeilijk voor de Voorthuizense, met haar man lid van de gereformeerde gemeente in Nederland in De Beek-Uddel. „Die diensten heb ik een aantal jaren niet bezocht.”

Wel waren Mieke en Wouter open over hun verdriet. Mieke: „Ik praatte erover. Soms stuitte ik op wat onbegrip. Mensen vullen graag je leven in.” Wouter: „Je moet kinderloosheid zelf beleven om erover te kunnen meepraten.”

Mieke werkte twee dagen per week buitenshuis. „Ik moest werken, want ik had thuis niks. Ik had daar geen positieve gedachten over.”

Het echtpaar liet geen onderzoek doen naar de oorzaak van de onvruchtbaarheid. Mieke: „We waren bang voor verwijdering van elkaar.” Wouter: „Ik dacht: het komt nog wel.” Mieke: „Ik kwam op het punt dat een kind waarschijnlijk niet voor ons was weggelegd. Ik trok me op aan de dingen die we wel hadden, zoals plannen voor het nieuwe huis.”

Begin dit jaar moest Mieke voor een ontsteking naar de huisarts. „De voorgeschreven medicijnen waren niet geschikt voor zwangere vrouwen. Onzin, zei ik. Ik deed de test, en die was positief. Dagenlang kon ik het niet geloven. Toen ik zeven weken zwanger was, zag ik tijdens de echo het hartje kloppen. Ik had het idee dat het over een ander ging.”

Wennen

Na nog een paar weken vertelden ze het aan hun familieleden. „Er viel veel spanning weg”, aldus Mieke. „Mijn vader zei na de geboorte: We hebben niet alleen een kleinkind erbij, maar ook onze dochter weer terug. Wouters moeder zei: Dat jij nog eens met een Maxi-Cosi zou thuiskomen. Een nichtje zei tijdens de zwangerschap: Het kindje krijgt wel een grijze vader.” Wouter, lachend: „Dat doet me geen zeer.” Hij maakt geluidjes naar zijn dochtertje, dat zich naar hem toedraait als ze zijn stem hoort.

De deuren die emotioneel gezien dichtgingen, gaan bij Mieke „langzaam weer” open. „Ik moet wennen aan het idee dat ik een kind heb.”

Ondertussen was Wouter met familieleden hard bezig met de (af)bouw van hun nieuwe huis. Mieke: „We hadden eigenlijk al die slaapkamers niet nodig. Ook een bad, voor een baby’tje, hebben we er niet ingezet.”

Op 17 september waren Wouter en Mieke 12,5 jaar getrouwd, vier dagen later verhuisden ze, weer twee dagen later vierden ze hun koperen huwelijk en op 9 oktober werd Anne Marthe geboren. „Bijzonder”, zegt Mieke. „Ik genoot erg van de eerste kleertjes.”

„Een kind went heel snel”, constateert Wouter. „We hebben wel een grote verantwoordelijkheid erbij gekregen”, aldus Mieke.

Is het echtpaar dankbaar? Mieke: „Daarin schieten we tekort. Ja, de kinderloosheid gaf veel verdriet en opstand. Nu maakt het ouderschap ons tot andere mensen. Anne Marthe is zo’n lief, tevreden kindje dat ik nog niet kan begrijpen dat dit van ons is.”

Na 12 jaar alsnog een gevulde wieg

Binnenland

RD.nl in uw mailbox?