Familie zoekt geld voor geschikt huis voor gehandicapte Nathan (3)

„Kijk, Nathan, dat is een meneer van de krant.” Vader Antoine Verhagen (29) uit Sprang-Capelle heeft zijn zoontje uit bed gehaald. Enkele minuten eerder snelde hij naar boven. Moeder Debora (25) zag op de geavanceerde babyfoon dat Nathan een dalend zuurstofgehalte en een verhoogde hartslag had. „Tong”, zei ze en weg was haar man.

Nathan had een tongbeet. „Hij bijt dan op zijn tong en kan dat niet zelf losmaken. Het is geen epilepsie”, vertelt ze. Antoine maakte met zijn vinger de tong los uit de klem die de tanden vormen. „Z’n tong is een paar millimeter korter geworden.”

Nathan wordt op 26 april 2015 geboren. Al snel blijkt dat er iets met hem aan de hand is. „Na een dag dronk hij nog niet. Toen zijn we met voeding via een spuitje begonnen”, vertelt Debora.

De problemen houden aan. Hij groeit niet goed, spuugt eten en slijm uit en heeft een rochelende ademhaling. Consultatiebureau en artsen reageren niet adequaat, vond het jonge stel.

Na bijna een jaar dwingt het jonge stel via de verzekering een second opinion af: wat mankeert hun zoontje toch? Een week voor die afspraak gaat het mis. Als Debora haar zoontje in de auto zet, krijgt Nathan een hartstilstand doordat hij stikt in zijn slijm. Met de baby in de armen rent ze naar een buurvrouw, die hem reanimeert. Als Nathan 1,5 is, gebeurt dat nog een keer, midden in de nacht. Nu reanimeren Antoine en een buurman het kind.

Zeer bedreven

Intussen is duidelijk dat Nathan meerdere handicaps heeft, maar een naam voor zijn aandoening is er (nog) niet. Zo kan hij niet zelf eten, niet lopen, niet praten, is hij kwetsbaar voor infecties en heeft hij een verstandelijke beperking.

Zijn ouders zijn inmiddels zeer bedreven geworden in zijn verzorging. Na het slaapje maakt Antoine de medicijnen klaar voor de bescherming van Nathans maag en spoelt na met water. Ook hebben de ouders een reanimatiecursus gevolgd, voor het geval Nathan weer wegzakt.

In de gang van het Sprang-Capelse rijtjeshuis staan een loophulp en een rolstoel. De woonkamer is boordevol met een grote box, een statafel en aangepaste stoel voor Nathan, en een kleine box voor zijn zusje, Rebecca (1). Wekelijks geven verpleegkundigen 32 uur zorg. „Zij mogen echter Nathan niet meer de trap op- en afdragen omdat hij te zwaar wordt”, zegt Debora. „Dat doe ik dus.”

Anderhalf jaar geleden startte het echtpaar gesprekken met de gemeente Waalwijk voor aanpassingen aan hun woning. „Een zorgunit in de tuin ging niet lukken”, vertelt Antoine. Aanbiedingen voor zorgwoningen in Waalwijk wees het paar tot nu toe af. „Die waren ongeschikt voor Nathans zorgbehoefte. Ook willen we niet in het onkerkelijke Waalwijk zelf wonen”, zegt Debora, lid van de hersteld hervormde gemeente in Sprang-Capelle.

Ze concludeerden dat ze beter een woning kunnen kopen, een waarbij zowel zij als Nathan op de begane grond kunnen slapen. Zodoende kunnen ze ’s nachts snel bij hun zoontje zijn als zijn adem weer stokt.

Met het salaris van Antoine, heftruckchauffeur van beroep, kunnen ze echter geen bungalowachtig huis kopen. Debora’s vader becijferde dat ze voor de aankoop zo’n 120.000 euro als meerprijs nodig hebben, en 30.000 euro voor de verbouwing.

„Anderhalve ton is veel geld”, zegt Sarah Smienk (26), vriendin van Debora. Met Debora’s moeder, Marina Verbeek, en een andere vriendin, Janneke van der Esch, richtte zij de stichting Een huis voor Nathan op. Doel is het bijeenbrengen van de 150.000 euro, zodat Antoine en Debora in staat zijn een huis te kopen dat geschikt is om te worden omgebouwd als zorgwoning. „Het gaat er niet om dat wij mooi moeten wonen”, benadrukt Debora. „Het is puur voor Nathan.”

De stichting heeft inmiddels ook een verzoek voor een bijdrage gestuurd naar de kerk waarvan de Verhagens lid zijn, en naar andere reformatorische kerken in de regio. Ondertussen hopen ze ook op giften van bedrijven en particulieren. Smienk: „De stichting is nog maar twee weken actief, en we hebben al ruim 21.000 euro binnen. De website is al 15.000 keer bekeken. Daar zijn we erg dankbaar voor.”

Godsgeschenk

Het echtpaar Verhagen is dankbaar voor hun zoon, die ze bewust de naam Nathan (Godsgeschenk) gaven. Debora: „Vanwege een eerdere ziekte bij Antoine hadden we niet verwacht kinderen te krijgen. Toen kregen we Nathan. Ik zou hem niet willen ruilen; hij is prima zo.”

Ook zijn ze nuchter over de zorg voor hun zoontje. Debora: „Ik zie de zorg voor Nathan niet als een kruis. De zorg moet ons echter wel achter de grote Kruisdrager brengen.”

>> eenhuisvoornathan.nl

Familie zoekt geld voor geschikt huis voor gehandicapte Nathan (3)

Binnenland

RD.nl in uw mailbox?