Nadat Kim Phúc op 8 juni 1972 door Amerikaanse napalmbommen getroffen wordt, lijkt haar leven een en al ongeluk. Ook de foto die op dat moment van haar wordt gemaakt en de wereld overgaat, ervaart ze aanvankelijk als een vloek.

Ik had vorige week geluk. Terwijl ik lamlendig thuiszat, ging een deel van het gezin appels halen. Bij de lokale boomgaard, op loopafstand. Een tas vol moesappels. De gebutste exemplaren zijn dat, of de te kleine. Ze verdwenen die avond nog in de pan, in keurige stukjes

Wie ben je in de ogen van het publiek, en wie ben je echt? Daar kan een kloof tussen zitten.

In ieder mens leeft een neanderthaler. Vijftig jaar geleden gold dit statement als een machteloze verklaring voor barbaarse slachtpartijen en het feit dat er nog altijd lieden waren die zich tegen de komst van de televisie verzetten.

In slaap vallen bij het geruis van een waterval, wakker worden door het fluiten van een merel: kamperen kán een aangename ervaring zijn.

Tekenaar Martin de Heer maakte voor RDmagazine prenten over Goede Vrijdag. Zijn vrouw Mariska (1976) schreef daarbij een gedicht.

Geld en goed hebben op Krijn de Jong geen vat. Hij weet zich aangetrokken tot het gebutste en gebrokene, net als zijn Meester. Voor Hem begeert hij te leven, tot heil des volks. Zo mogelijk tot de laatste snik.

Om de haverklap verschijnt er weer eentje, een boek over taal. Over nieuwe woorden, of juist over antieke naamgevingen. Lichtvoetig, of juist bloedserieus.

Schelpen en koralen zijn nu niet bepaald zaken die je verwacht tegen te komen in de Utrechtse binnenstad. Toch zit het natuursteen van de oude stoepen vol met versteend leven uit lang vervlogen tijden.