Jarenlang zag Jonathan Edwards uit naar een opwekking. Maar toen die kwam, was er naast blijdschap ook verwarring. Het werk van de Geest werd gezien, maar er waren ook extreme uitwassen. En er klonk stevige kritiek. Om zijn gemeente geestelijk leiding te geven, schreef de Amerikaanse theoloog zijn boek ”Religieuze gevoelens”.

Als je een preek van Smijtegelt gebruikt om daarin precies terug te lezen wat je zelf vindt, dan voegt zo’n preek niets toe. Volgens dr. Steef Post heeft het lezen van oudvaders pas nut als ze je een kritische spiegel mogen voorhouden. Zo kom je via Smijtegelts preken dichter bij de kern van het christendom.

Toen Matthew Henry aan zijn Bijbelcommentaar begon, was hij bang zich bezig te houden met dingen die te hoog voor hem waren. Inmiddels is zijn Bijbelverklaring zelfs in het Arabisch vertaald en in gebruik bij de Koptische Kerk in Egypte.

In de ”Christenreis” doet John Bunyan hetzelfde als Rembrandt: schilderen. Maar dan met woorden. Spelen met licht en duisternis. Op zo’n manier dat het verhaal altijd reactie oproept. Drs. C. van Haaften uit Odijk is ervan overtuigd: „Dit boek is groots en geniaal opgezet. Een meesterwerk.”

Bij ”klassiekers” van Maarten Luther denk je al snel aan zijn commentaar op de Galatenbrief, zijn verhandeling over de knechtelijke wil, of zijn boekje over de vrijheid van een christenmens. Maar prof. dr. Sabine Hiebsch wil het liever over een ander geschrift hebben: zijn ”Sermoen over de voorbereiding op het sterven”.

”De navolging van Christus” is geen pageturner, geen boek dat je in een adem uitleest. Het zeshonderd jaar oude geschrift van Thomas a Kempis vraagt om meditatie, om het nauwkeurig proeven van de woorden.

Augustinus is zo’n zeldzame schrijver die niet alleen zijn tijdgenoten aanspreekt, maar ook –over een afstand van zestien eeuwen– mensen van vandaag. Hoe dat kan? Prof. dr. Paul van Geest: „Zijn inzichten zijn tijdloos. Heel eerlijk doet hij verslag van zijn zoektocht naar zichzelf en naar God.”