Eén jaar duurt de onderwijzersopleiding die een westerse hoogleraar in China heeft opgezet. Na dat jaar worden sommige studenten direct directeur. Zo groot is de behoefte aan leerkrachten op de schooltjes die door de huisgemeenten worden opgericht.

Hoe bereik je zo veel mogelijk mensen in een groot land waar christelijke scholen schaars zijn en nauwelijks worden getolereerd? Langs digitale weg.

„Iemand zei eens over China: De Heere moet er een bedoeling mee hebben gehad om zo veel mensen van één ras te scheppen”, zegt een christen in het grote Aziatische land. „Wie hun taal beheerst, kan veel mensen bereiken.” Een luid kwetterende taxichauffeuse wordt opeens stil als hij haar de boodschap van het Evangelie brengt.

IJskoude slaapvertrekken, stampvol stapelbedden. In elk bed is plaats voor drie of vier kinderen. Eronder staat een lange rij schoentjes. Aan de overkant van het pleintje klinken de luide stemmen van de leerkrachten door de openstaande lokaaldeuren. Welkom op een schooltje van de Lisustam, in de bergen van Zuid-China.

De bergweggetjes worden steeds smaller en steeds steiler. Na nog weer een bocht komt de enige Chinese pabo van gereformeerde signatuur in zicht, gevestigd in twee naast elkaar staande herenhuizen. De vrouwelijke studenten wonen daar ook; de mannen hebben een huis dichtbij, in het dorp.