Drop is helemaal niet typisch Nederlands, weet expert Marieke Hendriksen.

Onze namen zeggen veel over onze afkomst, idealen en levensovertuiging. Niet voor niets gaven middeleeuwse ouders hun kind de naam van een heilige. Niet voor niets was het eeuwenlang de gewoonte om kinderen te vernoemen naar grootouders. En niet voor niets hebben de meeste hedendaagse Nederlanders met die traditie gebroken.

Een beroep op de traditie overtuigt mensen steeds minder. Dat getuigt niet van christelijke bescheidenheid, betoogt dr. Arnold Huijgen. Al is een nostalgische verheerlijking van het verleden evenmin de bedoeling.

Dé grote trend van het moment in de boekenwereld is het hertalen of hervertellen als manier om klassieke teksten door te geven. Wie leest ze nog, de kerkvaders uit de vroegchristelijke tijd, de oudvaders uit de zestiende, zeventiende of achttiende eeuw? Dat het ”oude goud” het verdient om te worden doorgegeven aan steeds weer nieuwe generaties is geen punt van discussie. Over de vraag hóé dat het beste kan gebeuren, lopen de meningen uiteen. Het is manoeuvreren in een spanningsveld. Belangrijk is dat mensen zich laten corrigeren door de traditie, maar dit mag niet leiden tot verheerlijking van het verleden. Hoe bereik je dat die traditie levend blijft, zich vernieuwt in een nieuwe context met nieuwe vragen? Op deze pagina’s komen mensen aan het woord die hierop vanuit de praktijk antwoorden formuleren: hertalers en bewerkers van klassieke werken én liefhebbers van de oude druk.

Urk hééft geen tradities, Urk ís traditie. Er zijn zo veel gewoonten en gebruiken dat je ze afzonderlijk amper tellen kunt. Naar tradities zoeken in Urk is hetzelfde als druppels water zoeken in de zee.

Voor de buitenwacht is de gereformeerde gezindte een eenvormig blok. Insiders weten beter. De onderscheiden kerkverbanden hebben hun eigen minitradities met bijbehorende kenmerken, al slijten die wel af. Verslag van een trektocht door een wonderlijke wereld.

Als Bart Jan Spruyt en Laurens van der Tang met elkaar in gesprek gaan over de traditie die ze van huis uit meekregen en de traditie die ze aan hun kinderen willen doorgeven, hebben ze elk hun eigen verhaal. Ze maakten op sommige punten verschillende keuzes. Maar allebei benadrukken ze één ding: lezen is van levensbelang.

De een denkt bij ”traditie” aan oude gebouwen, klassieke literatuur, orgelspel met psalmgezang, kaarslicht, warmte en geborgenheid. De ander denkt aan alles wat „niet meer van deze tijd is”, aan starheid, verouderde opvattingen, stoffige gebruiken en knellende regels. Maar zonder traditie kunnen we niet leven. Traditie biedt de kaders waarbinnen we alle dingen betekenis geven. Daarover gaat de bijlage die vrijdag bij deze krant verschijnt.

APELDOORN. Reformatorische ouders vernoemen hun kinderen in theorie nog steeds naar familieleden. Maar in de praktijk kiezen ze vaak een niet-traditionele naam die ze zélf mooi vinden. Dat blijkt uit de familieadvertenties in het Reformatorisch Dagblad van 2015.

In Staphorst vegen mannen en vrouwen zaterdags de stoep schoon voordat de zondag zijn intrede doet. Daar hoort klederdracht nog bij het straatbeeld. En daar kan Alinda Haasjes (22) wat haar betreft prima de rest van haar leven blijven wonen.