Zes poten en een voelspriet

Door P. J. Vergunst
Een makelaar in New York vertelde ooit tegen Matty 't Hooft: „Wat ik met mijn hart gedaan heb, dát is in het leven een succes geworden”. Aan deze woorden moet ik vaak terugdenken, zegt de Nederlandse, wonend aan de rand van het Meer van Genève. Dit jaar wil zij met name voor gehandicapten uit de gereformeerde gezindte in de Haute Savoie multifunctionele woningen laten bouwen.

Sinds twee jaar verhuurt Matty 't Hooft onder de naam “La Bête à Bon Dieu” vakantiewoningen, in een rustig hoekje Frankrijk. In zeven woningen staan veertig opgemaakte bedden klaar voor mensen die de zorgvuldigheden van het leven voor enige tijd achter zich willen laten. Dit najaar kocht de uit Hulshorst afkomstige mevrouw 't Hooft opnieuw een aantal vierkante meters Franse grond. De woningen die hier komen, richten zich onder meer op gehandicapten.

„Ik kwam zowel in 1996 als vorig jaar in aanraking met gasten met een gehandicapt kind, soms in een rolstoel. Die mensen hóór ik daar niet over en ze krijgen alles wel voor elkaar, maar toch greep het mij aan dat iemand ook in zijn vakantie nog zo moet tobben. Wie weet wat je thuis al niet voor zorgen hebt? Het doet pijn als je dat ziet, want je gunt ook een ander een onbezorgde vakantie. Het niet vlakke landschap hier brengt eigen moeilijkheden met zich mee.

Had ik daar dan nooit over nagedacht? Als je in je eigen familie geen gehandicapten ontmoet, staat het toch wat verder weg. Met het oog op deze mensen, zeg ik heel voorzichtig: „Wát een tobben”. Het houdt me nu nóg bezig, en dat moet ook. Zullen wij het dan heel even niet over onze ongemakken hebben?”

Respect
„Ik heb een héél gezin voor ogen, hoor. Je ziet zusjes, inclusief een verloofde, met een gehandicapte broer omgaan. O, wat een respect heb ik daarvoor! Dat ontroert me. Dan denk ik: lévenslang. Wat een opdracht voor die ouders. Ik heb zelf geen kinderen, maar constateer dat gewoon. Je kunt nooit voelen en bevatten wat dat betekent. Dat is toch stríjd, nooit klaar zijn, altijd maar sjouwen. Zo dapper zijn deze mensen. Dan sta je daar met een rolstoel op de Col de Coux.

Ik heb het voor mijn gasten leuk voor elkaar, maar niet voor díé gasten. Daarom heb ik in oktober opnieuw een stuk grond gekocht, dat vlakker is. Mijn notaris brengt zijn ervaringen in: hij heeft een schoonmoeder gehad die jarenlang in een rolstoel zat. Met de architect heb ik rondgekeken in een “Centre de maladie” dat voor gehandicapten ingericht is. Deze huisjes moeten toegankelijk zijn.

Er zijn in reformatorische kring nogal wat gezinnen met een gehandicapt kind die graag hun kind meenemen op vakantie, heb ik gezien. Daarvoor is in Frankrijk niet veel. Nederland is wat dat betreft prima op orde, Frankrijk niet”.

Droom
„Aan hoeveel woningen ik denk? Ik weet het niet, jíj mag het zeggen. Twee? Vier? Ik wil het graag kleinschalig houden, denk aan de kracht van dat kleine lieveheersbeestje, dat in mijn logo een plaats heeft. Er is niet de behoefte om groot te worden. Ik wil ook geen woningen voor gehandicapten maken, maar een paar multifunctionele en een paar functionele laten bouwen, met veel privacy. Als het even kan, komt er ook een zwembad bij, want water is voor deze mensen zo belangrijk. Dat heb ik deze zomer bij het Meer van Genève wel gezien!

Zij hebben niets aan medelijden, wel aan iemand die actie gaat ondernemen. Ik wil daar niet mee adverteren. Het is geen onderwerp om reclame voor te maken. Je mag hooguit in kleine lettertjes onder in de advertentie zetten wat je onder multifunctionele woningen verstaat. En jij mag niet meer schrijven dan dat ik een droom heb”.

Het project in de Haute Savoie is als diaconaal te typeren. Mag het ook commercieel genoemd worden? „Een mens kan geen zakendoen als hij zijn financiën niet op orde heeft”, zegt Matty 't Hooft.

Waarom kiest u voor gehandicapten en niet voor bijvoorbeeld ouderen of voor kinderen uit Tsjernobil?
„Het houdt een keer op wat je kunt. Voor de een zal de keuze op de kinderen van Tsjernobil vallen, voor de ander op het werk van Woord en Daad of noem maar op. Op mijn pad zijn nu gezinnen met gehandicapte kinderen gekomen, waarbij ik dacht: „Wat doe ik hiermee?” Ik kan het ook aan me voorbij laten gaan. Ik zit hier toch niet voor niets? Want dan kan ik beter thuis achter de plantjes gaan zitten”.

Ruime douche
De vraag op welke gehandicapten zij zich richt, vindt mevrouw 't Hooft verkeerd. „Wat me intrigeert, zijn de gezinnen die hun kind graag mee op vakantie willen nemen. Het maakt voor mij niet uit in welke mate gehandicapt. Die woning zal vooral voor lichamelijk gehandicapten geschikt zijn, maar de bouw is multifunctioneel en kan daarom ook verhuurd worden aan... ach, aan wie dan ook. Je kunt allerlei redenen hebben om zo'n woning te willen huren. Je krijgt er niets van als je op een groot toilet zit of in een ruime douche met een stoeltje erin staat”.

Het is niet zomaar dat het project de naam “La Bête à Bon Dieu” draagt. Het lieveheersbeestje is het symbool voor Matty 't Hooft. „Een lieveheersbeest heeft zes schaarachtige poten. Aan beide kanten van het lichaampje zitten drie poten. Ik onderscheid daarom drie Franse en drie Nederlandse poten! De eerste Franse poot is de notaris. Het is in Frankrijk zeker niet vanzelfsprekend dat je notaris integer is. Een solide notaris is je reuze tot steun.

De tweede poot is mijn architect. Hij is de man die het werk hier van de grond getrokken heeft, met veel karakter. Ik heb immers geen verstand van bouwen. Dat kleine lieveheersbeestje heeft hem al heel veel werk bezorgd, zelfs zodanig dat hij uit Parijs werd opgebeld. Een meneer vroeg: „Ik heb gehoord over uw werk, wil dat graag zien, want ik werk aan een opdracht voor 50.000 woningen, niet in Frankrijk maar op de Filipijnen”. On-ge-loof-lijk. Die man is hier in die huisjes geweest, dankzij dat kléíne lieveheersbeestje! Ik heb voor deze vakantiewoningen bewust een architect in de arm genomen, omdat ik iets moois wilde maken. Kwaliteit loont én wordt beloond. De huisjes moeten ook in de toekomst waarde houden. De architect moest daarom iets maken waarvan de mensen, als ze langslopen, zeggen: Hé, kijk nou eens!”

Raadslieden
De derde poot in Frankrijk noemt mevrouw 't Hooft haar hulp, want „het moet wel functioneren, de bedden moeten opgemaakt worden. Deze jonge vrouw van 24 jaar is altijd opgewekt, is eerlijk en ook nog protestants. Is dat niet bijzonder? Ja toch?”

De andere drie poten aan het lieveheersbeestje worden in Nederland ondergebracht. „Als ik in Nederland geen raadslieden had, zou het niet best zijn. Ik heb een fantastische bank. Mag ik de Rabo in Nunspeet apart noemen? Zoals men daar een klant weet te begeleiden; dat is voor mij een grote reden tot dankbaarheid en een geweldige bemoediging. Ik heb een heel bijzondere familie, de tweede poot. Is dat vanzelf? Nee, hoor.

De derde poot in Nederland –maar ik kan die net zo goed de eerste noemen– is de familie Kreijkes uit Rijssen. Veertien dagen voordat de woningen in Lullin klaar waren, dacht ik: „Nu mag ik in Nederland wel eens aan de gang, zorgen dat er ook gasten komen”. In het Reformatorisch Dagblad had ik al vaak de naam van Kreijkes gezien. Ik dacht: „Ik ga die man eens bellen”. Wat zegt hij? „Weet u dat ik juist op zoek ben naar huizen in Frankrijk?” Twee weken later was hij hier. Bij Kreijkes ga ik niet meer weg, want de service die deze man geeft, is precies zoals ik dat zelf ook probeer”.

Gereformeerde gezindte
„Die voelsprieten van het lieveheersbeestje, ik denk dat ik dat zelf een beetje ben. Het verstand staat voor de poten, maar dat gevóél doet zeker mee. Als ik het gevoel niet heb, gaat het niet goed. Wanneer is een beslissing een juiste beslissing? Wanneer er een zeker evenwicht is tussen verstand en gevoel. Als je gevoel er niet in meeloopt, moet je je afvragen of je op het juiste spoor bent”.

Het is opvallend dat Matty 't Hooft zich met name op de gereformeerde gezindte richt. „Daar voel ik me prettig bij. Ik ken die kring goed. Het is geen garantie dat alles goed verloopt, maar tot op heden heb ik er buitengewoon plezierige ervaringen mee. Het zijn alleraardigste gezinnen, werkelijk alleraardigst. Ik zoek het niet uitsluitend in deze kring, want ik heb onlangs tegen een Franse agent gezegd dat hij reclame via Radio 74 moet gaan maken. Dat is hier een speciale radio-omroep die zich op de protestantse christenen richt. Ze maken programma's over bijbelcursussen, wat me erg aanspreekt.

Iedereen is hier welkom. Wel hoop ik dat deze huisjes voor elke gast iets aan het verblijf in Frankrijk toevoegt. Daarom ligt er bijvoorbeeld een viertalige Bijbel, moeilijk te verkrijgen, maar bij de Gideonstichting gevonden”.

Met Matty 't Hooft zit ik in de warme najaarszon op de trappen voor de huisjes. Zij praat, ik luister: „Hé, zie je de bergen? En daar de Mont Blanc! Dit uitzicht is elke keer weer overweldigend. Weet je, Psalm 121...”.

Meer info: Kreijkes Vakantie Idee, Spoorslag 5, 7462 SC Rijssen; tel. 0548-514188.