Loesje wil in de Tweede Kamer

„Idealisten zijn er genoeg in Nederland”, zegt lijsttrekker J. Verschure stellig. „Hun aantal stijgt de laatste tijd weer. We komen ze overal tegen, de mensen die reikhalzend uitzien naar idealen”. De politicus in spe proeft de woorden nog eens op zijn tong: „Reikhalzend uitzien naar idealen, ja, dat is het...”.

Niet alleen jongeren, ook ouderen. Niet alleen mensen met weinig opleiding of ervaring, ook doorgewinterde slimmeriken. Niet alleen armen, ook rijken. „Wij krijgen steun uit alle lagen in de bevolking”, aldus Verschure. Een paar rijke geldschieters legden bijna de helft van de 25.000 gulden op tafel, het bedrag dat nodig is om mee te doen aan de verkiezingen en dat een partij niet terugkrijgt wanneer zij geen zetel weet te behalen.

De aanhangers van Verschure verlangen niet terug naar de situatie waarin de politieke ideologieën diametraal tegenover elkaar stonden. Daar kunnen idealisten niet zo goed tegen. „Het vragen naar meningsverschillen behoort bij de oude manier van politiek voeren”, vertelt Verschure. Het nieuwe idealisme gaat volgens hem uit van „de intentie om het eens te worden”. „Bij ons gaat het om vrede. Verbaal geweld maakt van de politiek een oorlog”.

Een echte eigen ideologie hebben de idealisten niet. Wel een ongebreideld idealisme. Verschure wil proberen dat op de politieke landkaart te zetten. „Een liberalisme zonder het recht van de sterkste, een socialisme zonder grote staatsmacht en een christen-democratie zonder God”. Toch niet helemaal zonder God, corrigeert de lijsttrekker van Idealisten/Jij. „Wij zoeken God in de mens. Dat is de innerlijke kracht van de vrede, die we de ruimte moeten geven om daardoor als mensheid op een hoger plan te komen”.

Ontplooiing
Een belangrijke maatregel die de Idealisten willen nemen om die ruimte te scheppen, is de ontvoogding van opvoeding en onderwijs. Scholieren en leerlingen moeten de kans krijgen om zichzelf op hun eigen manier te ontplooien. Een breed lespakket moet erop gericht zijn dat te stimuleren. De scheiding tussen bijzonder en openbaar onderwijs mag van de Idealisten verdwijnen, waarna iedere groep leerlingen, begeleiders, het bestuur en de ouders zelf bepalen hoe zij hun onderwijs invullen. In hun partijprogramma noemen de Idealisten dat: “zelfsturend onderwijs”.

De mens moet zich in het maatschappelijke leven ook beter kunnen ontplooien. Volgens de Idealisten moeten daarom vooral werkdruk en stress bestreden worden. Idealisten/Jij pleit voor „een 24-uurseconomie... per week”.

Bovendien zouden alle werknemers eens in de zoveel tijd drie maanden het werk moeten neerleggen om zich met heel andere dingen bezig te houden. „Bijvoorbeeld met bezinning of meditatie”. Lijsttrekker Verschure hekelt op dit punt de politiek van de linkse partijen. „Die willen iedereen aan het werk hebben. Bij ons is die drang er niet zo”.

Ontplooiing moet ook kunnen door het gebruik van drank en drugs. Het liefst zien de Idealisten de legalisering van verkoop, handel en teelt van alle softdrugs gecontroleerd door de Keuringsdienst van Waren. Verschure: Reguliere af-en-toe-gebruikers zijn geen junks. Ze zien drugs als een genot op z'n tijd of soms als medicijn. Soms zelfs als middel om iets te leren”.

Derde Kamer
Voor wat betreft de democratie zijn de Idealisten niet minder radicaal. Ze willen „stemrecht van de wieg tot het graf”. „Waarom zouden kleuters geen stemrecht hebben terwijl demente ouderen hun stemrecht behouden”, zo vraagt de partij zich letterlijk af in haar verkiezingsprogramma. Wanneer de heel jonge kinderen de stemcomputer nog niet kunnen bedienen, dan moeten hun ouders dat maar voor hen doen, vinden de Idealisten.

Het huidige functioneren van de democratie zint lijsttrekker Verschure niet. „Mensen willen zelf beslissen over politieke problemen en niet eens in de vier jaar in een hokje stappen om een ander hokje in te vullen”. Het alternatief van Idealisten/Jij: een Derde Kamer der Staten-Generaal. Via Internet moeten burgers een staatsrechtelijk verankerde inspraak krijgen.

Idealisten/Jij (politiek = JIJ doet het zelf, JIJ beslist, JIJ hoort erbij, JIJ stuurt en JIJ krijgt de ruimte) is opgericht als een politieke tak van de protestbeweging Loesje, die zich voornamelijk in de jaren '80 deed gelden. De partij begon haar politieke optreden met een unicum. Zij verzorgde het eerste verkiezingsprogramma dat in boekvorm werd uitgegeven (bij uitgeverij Bruna). De titel typeert de partij: „Zou het ook zo kunnen”.