De liefdevolle partij van Batenburg

Het eclatante verkiezingssucces van het AOV in 1994 is voor de partij uiteindelijk een slechte zaak geweest. Op het laatste nippertje was besloten –nadat bleek dat de partij bij de gemeenteraadsverkiezingen buitengewoon goed scoorde– dat het AOV aan de verkiezingen mee zou doen. In allerijl werd een kandidatenlijst samengesteld. „En daar ging het mis”, aldus de leider van de nieuwste ouderenpartij, het NSOV. „Het is allemaal te snel gegaan. Omdat we zo weinig tijd hadden, konden we niet selecteren. We kenden de mensen met wie we aan het werk wilden gaan niet goed. Iedereen was welkom, want we hadden haast. Dat is ons opgebroken”.

Van het voeren van een constructieve politiek in het belang van de ouderen brachten de zes AOV-kamerleden weinig terecht. Interne machtsstrijd en intriges maakten het politieke optreden van het AOV tot een blamage. „Zeer tegen mijn zin”, vertelt Batenburg, die zich begin deze week losmaakte van het AOV en nu nog slechts op persoonlijke titel in de Eerste Kamer zit.

Zijn 58-jarige vrouw en persoonlijk medewerker in de Eerste Kamer: „Er is niet gewerkt voor de ouderen, alleen maar geruzied. Maar het kan wel. Ik heb voor het AOV in de gemeenteraad van Tholen gezeten en daar bleek dat het heel goed mogelijk is om als ouderenpartij een vruchtbare politiek te voeren”.

Achtenban
Beide echtgenoten, een jaar geleden getrouwd, richtten in de aanloop van een nieuwe regeerperiode een nieuwe –„liefdevolle”– ouderenpartij op, het NSOV. Op speciaal verzoek van hun immer actieve achterban. „Die mensen hebben mij gevraagd of ik het wilde doen”, vertelt de lijsttrekker. „Zij hebben ook al het nodige geld op tafel gelegd”. Het gaat dan om de partijkosten plus 25.000 gulden om mee te doen aan de verkiezingen, een bedrag dat slechts terug te krijgen is bij het halen van een zetel. „Als gelovig mens zag ik daarin een vingerwijzing”.

De inmiddels 79-jarige Batenburg ervaart zijn lijsttrekkerschap als een opdracht. „Een opdracht waarmee ik vier jaar geleden begonnen ben. En ik ga ermee door zolang ik leef”. Zijn krachtige motivatie put Batenburg uit wat hij meemaakte sinds hij in een aanleunwoning bij het Eindhovense bejaardentehuis Peppelrode kwam wonen. „Ik ben geconfronteerd met het leed van de eenzaamheid van de ouderen die hier wonen. Wekelijks zie je mensen eenzaam achterblijven nadat echtgenoten overlijden. En door hun familie worden ze vergeten. Dat kan ik niet meer aanzien”.

In die innerlijke onvrede wortelt de politieke activiteit van de oudste lijsttrekker in deze verkiezingen. „Ik voelde het van binnen gloeien. Hier moet iets aan worden gedaan”. In de eerste plaats is dat het herstel van normen en waarden en het creëren van gemeenschapszin. Op het terrein van de gezondheidszorg hekelt het NSOV de slogan “zorg op maat”. Volgens Batenburg is dat een verkapte term voor “alles uitgerekend; op de minuut”. „De menselijkheid is daardoor helemaal weg. Het is schrikbarend dat er geen tijd meer is voor de mensen die het moeilijk hebben”.

Het gezin Batenburg heeft geen vertrouwen dat een nieuw kabinet meer geld zal vrijmaken voor de zorgsector. „Dat hadden ze de afgelopen vier jaar ook kunnen doen, maar we hebben er niets van gemerkt”, stelt mevrouw Batenburg, zelf nummer vier op de kieslijst. „Wij willen als politieke partij graag de vinger aan de pols leggen”.

Jongeren
Het NSOV trekt niet uitsluitend ouderen, aldus mevrouw Batenburg. „Tot nu toe zijn het in de campagne juist jongeren die naar ons luisteren”. De verklaring daarvoor komt van de lijsttrekker zelf: „Er zijn nog heel veel jongeren met respect voor oudere mensen”.

Maar dat respect staat onder druk, meent Batenburg. „De ouderen zijn behoorlijk gediscrimineerd en afgeschreven. Juist daarom willen wij meepraten in de volksvertegenwoordigende organen. Als partij voor de hele samenleving en niet alleen voor de ouderen”. Zijn vrouw: „Ik merk bij de jongeren dat ze graag weer de rust, de vrede en de veiligheid van vroeger terug willen en dat ze dat herkennen in ons programma”.

Het NSOV wil de oude rust en vrede herstellen. Het meest concrete voorstel daarvoor: een solidariteitswet. „Die moet garanderen dat de mensen een leefbaar inkomen krijgen en geen minimum”.