„Niet werken lijkt me vreselijk”

Hans Hoepel (33) heeft er geen moeite mee dat zijn vrouw Joke (30) een halve baan heeft. Zelf heeft hij een fulltimebaan –van zo'n 50 uur per week– bij adviesbureau Twijnstra Gudde. Joke werkt 2,5 dag als beleidsmedewerker bij het Instituut voor Ethiek van de Vrije Universiteit van Amsterdam.

„We moeten veel organiseren om het rond te krijgen. Donderdag en vrijdag brengt Hans Frank van twee jaar en Sanne van acht maanden om kwart over acht naar de crèche. Zelf moet ik om half acht de deur uit. Ik haal ze 's avonds om zes uur weer op. Ik maak dan eten klaar voor de kinderen en begin alvast met in bad doen en naar bed brengen. Om half acht komt Hans thuis. Die kijkt dan of hij nog een van de kinderen kan helpen. Daarna koken we voor ons samen”, zegt Joke van Saanen. De naam Hoepel wil de getrouwde vrouw niet dragen. „Niet omdat ik hem niet mooi vind, maar waarom zou ik zijn naam overnemen? Ik hecht erg aan mijn eigen naam”.

Onbegrip
Vanuit de vriendenkring – hoogopgeleiden– krijgt het echtpaar nauwelijks of geen reacties van onbegrip over hun levensstijl. Bij de hervormde gemeenteleden van de Adventkerk in Amersfoort ligt dat anders. „Verschillende vrouwen zien het als hun taak altijd thuis bij de kinderen te zijn. Je moet voor hen heel goede redenen hebben om te gaan werken. Gesprekken daarover verlopen moeilijk. Het lijkt alsof de vrouwen die ervoor kiezen niet buitenshuis te werken, af en toe bang zijn dat je hen veroordeelt. Dat is niet terecht. Ze moeten doen wat ze zelf willen”.

Het onbegrip komt vaak voort uit een verkeerd beeld van de crèche, stellen Hans en Joke. „Ze denken dat een kind zich de hele dag alleen moet vermaken en vreselijk opgelucht is als zijn ouders hem weer komen halen. Frank wil soms helemaal niet mee als ik kom. Hij zit dan zo lekker te spelen”, zegt Joke.

Bijbelverhalen
„We hebben gezocht naar een christelijk kinderdagverblijf, maar dat is er niet in Amersfoort. De leidsters vertellen veel verhalen, maar nooit bijbelverhalen. Dat is jammer. Het gaat er heel professioneel aan toe. Het is er onvoorstelbaar gestructureerd. Er gelden heel gewone regels, zoals: eten doe je aan tafel. We hebben geregeld overleg met de leiding. Voor Sanne werken we nog met een schriftje. Ik schrijf daarin hoe ze heeft geslapen en gegeten. De leidsters doen dat ook”.

Heeft een kind koorts, dan is het niet welkom op de crèche. „Ik neem dan, als het kan, een atv-dag op. Pas belde een leidster 's middags op om te zeggen dat Sanne niet zo lekker was. Hans kon niet direct weg en ik zat in vergadering. Toen heb ik gevraagd of ze geen tabletje voor haar hadden. Dat werkte en Hans heeft haar toen eerder opgehaald”.

Slaapt een ziek kind dan niet liever in z'n eigen bedje? „Dat is een verkeerde redenering en geeft een verkeerd beeld van de crèche. Ze heeft daar ook het gevoel dat het haar eigen bedje is. Ze heeft haar eigen slaapzak en haar eigen knuffels”.

Chips
Met de oppasmoeder stemmen Joke en Hans ook hun opvoedregels af. „Sommige dingen gaan bij haar anders. Pas vroeg ze of ze Frank een keer chips mocht geven. Die krijgt hij van mij alleen op zaterdag of zondag. Maar ik maak er geen probleem van als zij ze op woensdagmiddag een keer geeft. Frank snapt al goed dat dat bij haar hoort en zeurt dus andere dagen bij mij niet om nog een zakje”.

Joke heeft het runnen van een huishouden nooit als ideaal gehad. Voor Hans is dat geen probleem. „Ik een baan, Joke een baan. Ik vind het vanzelfsprekend dat we het doen zoals we het nu doen”. Dat er bar weinig avonden overblijven waarop ze samen thuis zijn, kan hen evenmin deren. „Een huwelijk wordt niet per definitie beter van een x aantal avondjes meer samen op de bank”.

Hoe het in de toekomst moet, als de kinderen naar school gaan, heeft het echtpaar nog niet helder. „Ik kan proberen mijn werktijd over meer dagen te spreiden zodat ik om drie uur thuis ben. Als een kind naar de kleuterschool gaat, is het vaak moe. De voor- en naschoolse opvang lijkt ons niet ideaal. Dan zou hij van acht tot zes van huis zijn”, aldus Joke.

Kiezen
Als Joke zou moeten kiezen tussen een fulltimebaan of geen baan, kiest ze voor het eerste. „De situatie dat ik moet kiezen doet zich niet voor, maar niemand wordt er beter van als ik hele dagen thuis ben. We zouden samen een oplossing gaan zoeken voor de kinderen. Verantwoordelijk zijn voor je kinderen betekent niet 24 uur per dag naast ze zitten”.