„Rosanne is rustig geworden”

„Zal ik een klein muziekje opzetten?”, vraagt Rob (29). Even later zorgt zachte popmuziek voor de achtergrondruis. Wendy (27) schenkt de koffie, de apekoppies –Rosanne (3) en Madelon (5 maanden)– liggen na de dagelijkse badbeurt op bed, de marmot rammelt aan zijn kooi.

De discovloer was de plaats waar het Apeldoornse stel elkaar ontdekte. „Het was liefde op het eerste gezicht”, lacht Wendy. Drie jaar later, in '92, volgden ze wel een maatschappelijke trend: ze gingen samenwonen. „We hebben lang geprobeerd een kind te krijgen”, vertelt Rob. „Misschien is dat wel ouderwets”, constateert Wendy, „maar we wilden een compleet gezinnetje. Mét kindertjes”. Voorjaar '95 werd ze zwanger. Drie maanden later trouwden ze. „Dat deden we bewust. Ik wilde niet hem de machtiging geven om het kind aan te geven. Ik wilde niet Van Wier blijven heten. We heten allemaal Van Emst”.

Geschenk
Het echtpaar ziet de kinderen als een geschenk. „Ik ben niet gelovig”, zegt Rob, „maar ik geloof wel dat er Iemand is die de dingen van tevoren bepaalt”. De bel gaat. Iemand biedt het kerstnummer van Open Deur aan namens een oecumenische gemeenschap. „Kinderen zijn het kostbaarste wat er is”, vervolgt Rob. „Maar het is allemaal niet vanzelfsprekend”.

Dat hebben Rob en Wendy ervaren. De bevalling van Rosanne was moeilijk. De tweede zwangerschap was nog problematischer. Na zes maanden kreeg Wendy weeën. Acht weken lag de Apeldoornse in het ziekenhuis. Toen werd Madelon geboren, zesenhalve week te vroeg, een couveusekindje. Na een kritieke tijd ging het heel goed. Dit najaar kreeg ze last van RS, een zwaar verkoudheidsvirus. „Nu gaat alles gelukkig weer goed”, vertelt Rob.

Tijdens de acht weken ziekenhuis was Rosanne bij opa en oma. 's Ochtends vroeg bracht Rob haar naar hen toe, 's avonds haalde hij haar weer op. „Rosanne moest in haar eigen bedje slapen”, vertelt haar vader overtuigd. „Even met mij op de bank, chippies eten, cola drinken”. Toch was het peutertje in die tijd sterk ontregeld. „Ze werd onhandelbaar, kreeg driftbuien, kroop bij mij in bed. Soms kon ze niet mee naar het ziekenhuis. Dan was ze verdrietig”.

Definitief stoppen
Wendy verkleinde haar werkweek na de komst van Rosanne van vijf tot twee dagen. „Toen ik in het ziekenhuis lag, dacht ik erover definitief met werken te stoppen. Nu moest ik op donderdag en vrijdag om half zeven Rosanne wakker maken terwijl ze liever zou doorslapen. Dan ging ze natuurlijk dwarsliggen, terwijl ik haast had. Hoe zou dat gaan als we er twee hadden?”

Het meisje ging die dagen naar opa en oma. Rob: „Daardoor leeft zo'n kindje binnen twee structuren. Bijvoorbeeld: van opa en oma mag ze overdag wel chips, van ons niet. Dat kan een kindje in zijn koppie niet verwerken. Dat heeft één structuur nodig”.

Wendy koos ervoor te stoppen met het betaalde werk. De reacties waren verschillend. Rob staat vierkant achter deze beslissing. Wendy's naaiclubje reageerde overwegend negatief. Twee weken geleden lichtte zij het besluit op haar werk toe. „Ik ben een echte moederkloek, ik heb ervoor gekozen te zorgen voor mijn kinderen”. Een bewust kinderloze, mannelijke collega reageerde: „Heel goed dat je daarvoor uitkomt, Wendy. Veel vrouwen schamen zich ervoor”.

De moeder: „De kinderen kunnen nu altijd op mij terugvallen omdat ik constant aanwezig ben. Rosanne is daardoor heel rustig geworden”. De vader: „Wij willen onze apekoppies een goede basis geven. Met alle respect voor anderen die beiden blijven werken. Maar ik vraag me af wat er over tien, vijftien jaar gebeurt als hun kinderen in de puberteit komen. Ik ben bang dat ze dan onvoldoende binding met hun ouders hebben”. De moeder: „Ik vond het vroeger heerlijk dat mijn moeder mij uit school met een kopje thee opving zodat ik mijn verhaal kwijt kon. Ik moet er niet aan denken dat onze kinderen later de sleutel krijgen en dan in een leeg huis komen”.

Tijd voor elkaar
Het echtpaar kan Wendy's stap financieel goed dragen. Rob kreeg een andere baan in de verzekeringsbranche, waardoor hij de teruggang in inkomen volledig compenseerde. Wendy: „Ik kan me voorstellen dat anderen die stap financieel gezien niet kunnen maken”.

De voordelen wegen er echter ruimschoots tegenop. „We hebben het hele weekend voor ons vieren. We hebben voldoende tijd voor elkaar. Als Rob thuiskomt, is alles klaar. Samen doen we de kinderen in bad. We hebben veel rust teruggekregen. Belangrijker dan mijn trots om zelf geld te verdienen, is het feit dat ik kinderen op de wereld heb gezet en voor hen verantwoordelijk ben”.