Haagse top der duinen is niet blank

De molshoop –want wat is 33,2 meter– ligt pal aan het eind van de brede en groene De Savornin Lohmanlaan. Als een stevige barricade, die wil voorkomen dat de weg in de toekomst wordt doorgetrokken naar een groot kunstmatig eiland voor de kust. In de zoektocht naar ruimte voor woningbouw strekken stedenbouwkundigen hun handen immers gretig uit naar de Noordzee. Nee, halt, lijkt het duin te zeggen.

De natuurliefhebbende Hagenezen zullen het protest steunen, want het Westerduingebied heeft een rijke flora en fauna. Het informatiebord bij de ingang van de bijzondere oase vermeldt trots wat zich allemaal in het duingebied laat ontdekken. Plantenliefhebbers vinden er tweederde van de Nederlandse plantensoorten, zeedistels, zeepostelein, meidoorns en liguster. Vogelspotters zijn voorlopig ook zoet. In één jaar tijd laten zich 140 verschillende vogels zien. En wie geduldig zoekt, kan de duinhagedis zien wegschieten of de duinparelmoervlinder in het zonlicht zien dansen.

Veel bezoekers van deze duinen zien het natuurschoon echter niet. Het publiek maakt het natuurgebied meer tot een stadspark. Hijgende trimmers, huisvrouwen met keffers, oude grijze heren die hun dagelijks ommetje maken. Het 'park' leent zich ervoor. Wandel- en fietspaden zijn er genoeg. Te veel zelfs, vonden de beheerders, daarom hebben ze een deel van de paden gesaneerd. Meer ruimte voor de natuur luidde het motto, of was het redden wat er nog te redden viel?

Goud
Het duin biedt een fraai uitzicht over de Haagse huizenzee, die van drie kanten tegen het Westerduinpark aandrukt. In het noorden ligt Scheveningen. Opvallend zijn de lange betonnen pier, de 'gouden' koepel van het chique Kurhaus en de futuristische bolvormige watertoren. Verder naar het oosten staat de ranke toren van het Vredespaleis. Qua hoogte kan onze duintop het niet van hem winnen.

In het oosten ligt Nederlands hart: het centrum van Den Haag met zijn hoge ministeries. Onmisbaar. De grote kantoorkolossen vormen met elkaar een massief blok, waarbij de torentjes van het Binnenhof in het niet vallen, zelfs verdwijnen.

Ondertussen haast een groep kinderen zich beneden over de duinpaden naar het Noordzeestrand. Pootjebaden, voor zwemmen is het zonnetje te mager. Het strand is deze dag dunbevolkt. Wandelaars trekken langs de vloedlijn voorbij. Achter het glas van de strandtent genieten koffiedrinkers. Meeuwen zweven over naar de horizon.

In het zuiden wordt die helemaal ingenomen door de Rotterdamse haven. Van zuidoost tot zuidwest tekenen hijskranen, schoorstenen en raffinaderijen de lucht. Voor de monding van de Nieuwe Waterweg liggen ruim vijftien reuzenzeeschepen. Hoeveel coasters zullen er nog tussen varen? Wereldhaven nummer 1 laat zien dat zij er is en dat mag ook.

Egel
Tussen de gele en lila bloemen door –de flora ligt helaas thuis– loopt het slingerende pad vanaf de duintop weer naar beneden. Dan klinken alarmkreten. Twee eksters en een kraai schetteren om het hardst. Zeker ruzie over een lekkere hap. Maar nee, iets anders is de oorzaak: Reinaert de vos is op stap.

Na de volgende bocht duikt een klein wit gebouwtje op. De deur staat uitnodigend open. Binnen zijn Doreen Sanders en Bozena van Mierlo druk met de verzorging van acht zieke, gewonde en bijna dode egels. „In de herfst hebben we er wel een stuk of vijftig”, vertelt Sanders. Per jaar worden er zo'n 300 egels vanuit heel Den Haag gebracht. Naar de zin van de verzorgers zitten er echter veel te veel gezonde exemplaren tussen.

De verpleging van egels vraagt speciale zorg, leggen ze uit. „Veel mensen geven ze koeienmelk, maar dat is als vergif voor egels. Kattenvoer is veel beter; in de natuur eten egels insecten.” Die insecten zijn er hier genoeg.

Het pad kronkelt terug naar het vlakke strand. De spelende kinderen juichen. 'k Heb u lief, mijn Nederland.