Vakantie op slapende vulkanen
Door W. H. Smith
Voor een vakantie op spuwende vulkanen krijg je weinig mensen warm. De Eifel boft, want daar zijn de explosieve bergen in slaap gesukkeld. Hoewel, als je je oor goed te luisteren legt hoor je ze brommen. En geef je je ogen de kost, dan ontdek je dat moeder Aarde in het diepe westen van Duitsland nog steeds wat op het vuur heeft staan.
Om de toerist te gerieven geeft het zuidelijke deel van de Eifel, de Vulkaaneifel, vooral de natuur een hoofdrol. De populaire vakantieregio tussen Rijn en Moezel leent zich ervoor om te wandelen. Fietsers zullen het wat moeilijker hebben, want sommige heuvels –Hoge Acht, de hoogste, heeft een afgeronde top van 747 meter– hebben pittige hellingen. Mountainbikers, gewend om van de gebaande wegen te gaan, vinden er uitstekende trails. Waaghalzen die langs een lijn steile rotsen willen beklimmen, kunnen er ook uit de voeten.
Daarnaast heb je een (kleine) categorie lieden die hier in hun vrije tijd het hoofd buigen over keien en andere gesteenten. Zoonlief bijvoorbeeld. Tijdens een bezoek aan de Vulkaaneifel werd het gemis van een aanhangwagentje om al zijn vergaarde schatten te vervoeren met de dag nijpender. Behalve stenen- en fossielenjagers trekt het markante heuvelland als een magneet vulkanologen aan. Niet verwonderlijk, want over een lengte van ongeveer 50 kilometer telt deze streek zo'n 230 vulkanen.
Waterbronnen
Vakantiegangers behoeven binnenkort in de Eifel geen eruptie van brandend lava en de daarbij behorende verwoestende krachten te verwachten, beweren deskundigen. De laatste uitbarsting „was 10.000 jaar geleden”, daarna hebben de vulkanen hun slaapmuts opgezet.
Maar diep onder de aardkorst broeit het. Soms is dat merkbaar: de actieve kern van gloeiend gesteente zorgt regelmatig voor onderaards gerommel en veroorzaakt elk jaar wat lichte schokken. Volgens vulkanologen lijkt het Eifelreservoir van gloeiendhete magmabrij op dat van het Amerikaanse Yellowstone Park. Dat moeder Aarde in Duitsland nog een kookpunt bereikt, is ook zichtbaar bij kleine bronnen waarin belletjes koolzuurgas omhoogborrelen. Het ”Heilwasser” smaakt naar ijzer en wordt aanbevolen voor hart- en nierpatiënten en mensen met maag- en darmklachten.
Het inmiddels befaamde programma ”Geo for Kids” ontrafelt de aardse geheimen voor kinderen, op een manier waarvan ook ouderen veel kunnen opsteken. Zowel het Eifel Vulkanmuseum in Daun als het Maarmuseum in Manderscheid speelt daarin een belangrijke rol en laat bezoekers in het spannende geschiedenisboek van deze planeet bladeren. In het Maarmuseum reizen we met een ”terranaut” naar het binnenste van de aarde en nemen we fossielen onder de loep. We zien 's werelds oudste honingbij, met pollen nog aan de poten, spinnen en zelfs vogels en vleermuizen in gesteente gevat. Het gegoochel met jaartallen moeten creationisten even voor lief nemen.
Tropische zee
Een ”mare” plaatst de leek voor een raadsel. Het meer is geen vulkaankrater, maar ontstond wel tijdens de uitbarsting. De gloeiendhete magmabrij kwam in contact met ijskoud grondwater. Geweldige explosies volgden. Steenpakketten werden uit elkaar gereten, weggeslingerd en zorgden elders voor een bombardement van neervallend puin. Zo vormden zich niet alleen heilzame bronnen, maar ook (soms enorme) wallen rond een krater, die zich later als een trechter met regenwater vulde. Daarin komen nu hele velden met waterzwaardlelies tot wasdom. De ronde meren –„de ogen van de Eifel”– zijn soms behoorlijk diep. Zo ligt de bodem van het Pulvermaar, een teil met 13 miljoen kuub water bij Gillenfeld, op 72 meter onder het wateroppervlak.
Joachim Hepp laat zien dat de uitbarstingen tevens voor koele grotten en bizarre rotsformaties zorgden. De expeditieleider van de drie uur durende Jeep-Vulkaansafari –een tocht die kinderharten in de Landrover feller doet kloppen– koerst naar een oude kalksteengroeve. „Dit is een kalender voor geologen. Elke laag markeert een catastrofe.” Wijzend op schelpen en restjes zeekoraal: „Hier was ooit een tropisch zeegebied waarin krokodillen zwommen. De koraalriffen lijken op die van Australië.” Hij hakt met een beiteltje een grijze kei doormidden en legt daarmee een olijfgroen mineraal bloot. „Olivijn.” De brokstukken worden direct aan de verzameling toegevoegd...
Muizenvallen
Als de vulkanen uiteindelijk beginnen te vervelen, reikt de Eifel alternatieven aan. Het herten- en wildzwijnenpark van Daun, waar onlangs een kolonie Berberapen is neergestreken, laten we links liggen. De keus is gevallen op het Adler & Wolfspark Kasselberg in Gerolstein/Pelm. In dat park leeft de grootste roedel wolven van West-Europa. De twintig schichtige dieren krijgen steevast om 15.00 uur wat te kluiven.
In de Eifel is elk weertype denkbaar, maar als de regen met bakken uit de lucht valt, moet je toch iets voor binnen verzinnen. Een bezoek aan een museum bijvoorbeeld. Leuk, als het tenminste open is. Gelukkig heeft de 24-uurseconomie hier nog niet haar intrede gedaan, maar in juli mag je verwachten dat de openingstijden van attracties wat ruimer zijn dan in het voor- en naseizoen. Het Muizenvallenmuseum in Neroth (om één voorbeeld te noemen) is echter tussen april en eind oktober uitsluitend op woensdagmiddag (van 14.00 tot 16.00 uur) en op vrijdagmiddag (15.00 tot 17.00 uur) open. Zo vang je natuurlijk geen toeristen!
Meer informatie: Eifel Info Centrum, 010-2400503 , en www.eifel-touristik.de.
