Leven als schipperskind

Magneet bestaat net een jaar als Marga Adriaanse op 17 april 1989 vertelt over haar leven als schipperskind. Ze is elf en brengt haar dagen door in internaat De Driemaster in Krimpen aan den IJssel. Aan het einde van de week vertrekt ze vaak met haar jongere broertje naar haar ouders op het schip.

Marga denkt na haar jaren op de wal niet meer naar het leven op een schip terug te kunnen.
Foto Dijkstra

„Ik, op de Magneet?” Marga kan het zich nog maar vaag herinneren. Ze is inmiddels twintig en woont in haar eigen huisje in Maassluis. Niet dagelijks, maar wel met enige regelmaat denkt ze nog terug aan haar tijd op het internaat. Marga: „Daar ontmoette je je vrienden. Altijd waren er jongeren om je heen. Dat was heel gezellig”.

Afscheid nemen

Achteraf gezien plaatst ze echter ook wel wat kanttekeningen. „Het was vervelend dat je iedere keer weer afscheid moest nemen. Aan het einde van de week zei je je vrienden gedag. Op maandagmorgen wuifde je je ouders uit”. Het heen en weer gesleep met een tas vol spullen vond Marga duidelijk een minder leuke kant van haar jonge leven.

Op haar vijftiende vertrekt ze van het internaat naar een kostgezin. „Toen heb ik pas ervaren wat ik in de afgelopen jaren had gemist. Ik bedacht: „Zo had het ook gekund”. Op het internaat zitten ze wel met een kopje thee op je te wachten, maar de echte huiselijkheid, de aandacht ontbreekt. Leidsters zijn er vooral om leiding te geven.

In die tijd heb ik het mijn ouders ook wel eens verweten dat ze me naar het internaat hadden gebracht. Ik voelde me in de steek gelaten. Maar wellicht had dat opstandige ook wel wat met m'n puberteit te maken”.

Even winkelen
Nu noemt Marga de band met haar ouders „heel goed”. Twee keer in de maand bezoekt ze hun schip dat dan ergens in Nederland of België aangemeerd ligt. Heimwee naar de tijd dat ze nog op de boot woonde, heeft ze niet. „Ik zou het niet meer kunnen”, zegt ze. „Als schipper moet je een heleboel missen. Je leeft altijd in hetzelfde wereldje. Even winkelen of op theevisite bij de buurvrouw is er niet bij. Dat moet je zien zitten”.