Duitse militairen
in Kosovo vragen
meer zielzorg

Voor Duitse begrippen betekende de inzet van bewapende militairen in Kosovo een nieuwe fase in de militaire activiteiten. Ook de geestelijke zorg onder militairen krijgt daarmee een nieuwe dimensie, zegt Knauer in een interview met het Duitse persbureau Idea. Meer dan in andere gebieden waar Duitse militairen actief zijn, wordt in Kosovo de vraag naar gesprekken met legerpredikanten gehoord.

De confrontatie met de gruwelijkheden van de oorlog in Kosovo vraagt bijzonder veel van de soldaten, zo verklaart Knauer de behoefte aan zielzorg. Hij wijst op „de verschrikkelijke ontdekkingen van massagraven en de gevaren bij het patrouilleren.”

In de verschillende gebieden waar Duitse militairen actief zijn, worden op dit moment slechts vijf of zes kerkdiensten per week gehouden. Te weinig, oordeelt Knauer. De drie legerpredikanten lopen al tegen de grenzen van hun mogelijkheden aan. Immers, ook zij moeten voortdurend rekening houden met strenge veiligheidsvoorschriften en ook zij hebben te maken met de „oncontroleerbare reacties vanuit de plaatslijke bevolking.” Bovendien, vervolgt Knauer, legerpredikanten hebben zelf ook een geestelijke reserve nodig om als zielzorger onder soldaten te kunnen werken.

De inzet van predikanten in (voormalige) oorlogsgebieden bestempelt de kerkelijke beambte als „kerk onder de soldaten.” „In de eerste plaats heeft een legerpredikant de taak het Evangelie te verkondigen. In confrontatie met het lijden zoeken militairen naar bronnen van christelijke hoop.”

Daarnaast voeren predikanten, in goede samenwerking met psychologen, gesprekken met militairen om schokkende gebeurtenissen te verwerken, zodat het geen trauma's worden.

Werkdruk
De EKD heeft ruim honderd legerpredikanten in dienst. Van hen zijn er op dit moment twintig in het buitenland actief. De werkdruk voor de overigen wordt door deze buitenlandse inzet voortdurend hoger, zegt Knauer.

De zielzorg onder militairen gebeurt in nauwe samenspraak met de Rooms-Katholieke Kerk in Duitsland. Toch wil het hoofd van de bureau in Bonn niet spreken van „oecumenische geestelijke zorg”. Elke kerk gebruikt haar eigen structuren voor het werk onder militairen. Dat zal zo blijven.