Een familie

Lazarus woonde met zijn twee godzalige zusters in het kleine plaatsje Bethanië. Ze hadden alledrie de Heere Jezus van harte lief en dienden Hem met hun goederen. O, godzalige familie, waar broer en zusters de Heere vrezen. Een gelovige Lazarus met zijn vrome zusters. Hoe kan het anders of hij moest door Jezus aangenomen en bemind zijn?

Jezus noemt hem Zijn vriend. Neen, het was niet iemand die Hij gewoon kende of een bloedverwant. Hij noemt hem Zijn vriend vanwege de onderlinge liefde en toegenegenheid, die de grond was van deze ware vriendschap. Deze liefde openbaarde zich in de grote droefheid die Jezus had over zijn dood, zodat er staat: „Jezus weende.” Jezus toonde zo'n liefde tot hem dat Hij, afziende van de haat van de Joden die Hem wilden stenigen en ondanks dat Zijn discipelen het afraadden om te gaan, toch is gegaan naar zijn dode vriend om hem op te wekken.

Jezus noemt Lazarus zijn vriend. Driemaal gelukzalig die een vriend van Jezus mag zijn. Maar Hij noemt hem niet alleen Zijn vriend, maar „onze vriend.” Jezus betrekt ook Zijn discipelen in die vriendschap. Nu, van deze Lazarus zegt Jezus dat hij slaapt, of: hij is ontslapen, of: hij ligt neder om te rusten. In de Bijbel komen we voor het sterven van Gods kinderen verschillende uitdrukkingen tegen: tot zijn vaderen gaan met vrede, verzameld worden tot zijn volkeren, gaan in vrede, ontbonden worden of, zoals hier, ontslapen. Want die alleen zullen rusten op hun slaapstede.

David Knibbe, predikant te Leiden
(De dood der vrienden Christi, 1676)