„Kerk heeft vriendelijke
kijk op zonde gekregen”

John Marshall, bestuurslid van de Westminster Conferentie, zei in zijn openingswoord dat de bijeenkomst na vijftig jaar „nog steeds dezelfde is, al zullen sommigen dat laatste betreuren.” Hij begroette de ruim 200 bezoekers, die voornamelijk komen uit Engeland en Schotland. De conferentie wordt traditiegetrouw gehouden in Westminster Chapel, de kerk van dr. Martin Lloyd-Jones.

Ds. Hamilton, predikant van een presbyteriaanse kerk in Cambridge, sprak over de puriteinse leer van de zonde en de wraak van God. Hij zette uiteen hoe puriteinen de zonde beschreven als opstand tegen God, als overtreding van Zijn wet en als een macht die het gehele leven verderft. „In onze door de Alpha-evangelisatiecursus gedomineerde christelijke cultuur zijn we vergeten dat het grootste kwaad van de zonde ligt in de aantasting van Gods eer. We nemen ons uitgangspunt in de mens in plaats van in God. Men heeft een gebruiksvriendelijk zicht op God gekregen en daarmee een vriendelijke kijk op de zonde en op de wraak van God.”

Wraak
De puriteinen stelden volgens ds. Hamilton dat de zonde haar hoogtepunt vindt in de verwerping van Christus. „De schuld van duivels is niet zó groot als die van mensen die weigeren tot Christus te komen. God wreekt Zichzelf aan alle onboetvaardige zondaren die niet voor Hem willen buigen. Die wraak zal eeuwig zijn, naar lichaam en ziel, in de hel.”

Willen we weten wat de zonde ten diepste is, dan moeten we zien naar het kruis van Christus, zei ds. Hamilton. „De puriteinen stelden dat het Evangelie pas de zoetste muziek voor de ziel is als we komen tot kennis van onze zonden ten opzichte van een heilig God. Christus stierf niet voor de zonde in het algemeen, maar voor de specifieke zonden van Zijn uitverkorenen. Daarom kunnen we nooit ernstig genoeg over de zonde denken.”

Ds. Hamilton toonde zich uiterst kritisch over de evangelische kerken in het Verenigd Koninkrijk. „De totale verdorvenheid van de mens wordt meer en meer ontkend. Jezus is niet de gepaste Verzoener, maar slechts de Levensvervuller. Aan de andere kant moeten we de leer van Gods wraak nooit onbewogen prediken. Toen Andrew Bonar over de hel preekte, zei z'n vriend McCheyne: „Heb je 't met tranen gedaan?” Doen wij dat, doe ik dat?”

Rechtvaardiging
Ds. Philip Eveson sprak over de forensische rechtvaardiging bij John Owen. Ds. Eveson, rector van het London Theological Seminary (gesticht door Lloyd-Jones) en directeur van het John Owen Centrum, sprak over een dubbele toerekening: Christus rekent zondaren Zijn gerechtigheid toe en de zondaar legt zijn zonden op Christus. „De rechtvaardiging is meer dan vergeving der zonden, zij geeft het recht tot het eeuwige leven. Rechtvaardiging is de toerekening van de gerechtigheid van Christus als een objectieve uitspraak over en buiten ons, niet het instorten van een inwendige gerechtigheid.”

Owen liet zich niet in met scholastieke disputen over de rechtvaardiging, stelde ds. Eveson. „Owen leerde eenvoudig en bijbels dat mensen van al hun gerechtigheid afstand moeten doen en zich alleen moeten toevertrouwen aan de genade van Christus. Owen verbond het eeuwig verbond der verlossing met de eenheid van de kerk in Christus, maar verwierp de gedachte van de rechtvaardiging van eeuwigheid. Ook hierin onderwierp hij de rede aan het getuigenis van de Schrift”, aldus ds. Eveson.

Ds. Eveson constateert op het punt van de rechtvaardiging een beweging van het protestantisme in de richting van Rome. Hij schrijft dit toe aan gebrek aan kennis van het karakter van de rechtvaardiging door het geloof.

Vernedering
Ds. Paul Cook, emeritus baptistenpredikant uit Derby, sprak over de visie van de puritein Walter Cradock op ”Het zaligmakende zien van God” (naar aanleiding van Jesaja 6:5). „Jesaja zegt hier dat hij een man van onreine lippen is. Een waar en zaligmakend gezicht van God in Christus is het belangrijkste middel om de ziel te vernederen.”

Ds. Cook constateerde dat de prediking in Engeland in toenemende mate voorbijgaat aan de oproep tot bekering. „Het christenzijn lijkt vooral een intellectuele zaak te worden. We zijn geneigd om geloof en bekering te beschouwen als een instemmen met de waarheid van de Schrift, groei in genade slechts als een vermeerdering van bijbelkennis. De plaats van de Heilige Geest in het werk van geloof en bekering wordt veronachtzaamd. Dat is wellicht een overreactie op de charismatische beweging, maar het gevaar dreigt dat het geloof gereduceerd wordt tot een intellectueel verstaan van de waarheid. Dat kan alleen maar leiden tot geestelijke kilheid en formalisme.”