Antillianen slikken andere
pillen dan Nederlanders

Wat maakt het apothekersleven nog meer anders, daar in het tropische deel van ons koninkrijk? „Ik had na mijn afstuderen een goede baan in het Friese Harkema, maar wilde toch wat anders”, herinnert Bolhuis zich. „De rest van de familie was zeer reislustig, ik kon natuurlijk niet achterblijven.”

Uitzending voor een internationale organisatie ligt bij apothekers minder voor de hand, omdat de opleiding en de bijbehorende erkenningen sterk op Nederland zijn gericht. Toch zag Bolhuis zijn kans schoon, toen hij via een vakblad reageerde op een vacature op Curaçao. „Daar was mijn bul ook geldig, want Curaçao is immers deel van het koninkrijk. De keus was snel gemaakt. Ik verzekerde mijn ouders na 1 à 2 jaar weer terug te zijn in het vaderland.”

Over de datum
Dat pakte echter anders uit: de apotheker gaf op Curaçao zijn jawoord aan een jonge Antilliaanse politie-agente. „Nu zit ik op Curaçao zonder mijn familie; zouden we naar Nederland gaan, dan zit mijn vrouw weer zonder haar familie”, legt Bolhuis uit. „Ik heb me hier maar blijvend gevestigd. Het klimaat is heerlijk en de mensen zijn vriendelijk.”

Sinds een halfjaar heeft hij nu een eigen apotheek: ”Botika Brievengat”, genoemd naar de gelijknamige buurt Brievengat. „Een hele stap, maar met enorme voldoening.”

Wat er anders is aan het werk op Curaçao vertelt Bolhuis graag. Hij noemt de opvallend lage verkoopcijfers van antidepressiva en kalmerende middelen. „Blijkbaar hebben de mensen hier minder problemen of vinden ze er een andere uitweg voor; soms moet ik dure middelen weggooien omdat ze over de datum zijn. Heb ik er toch klanten voor, dan zijn het vaak Nederlanders.”

Diabetes
Omdat er op Curaçao veel ruimtes zijn met airconditioning en omdat mensen vaak met open autoramen rijden, verstrekt Bolhuis veel antigriepmiddelen en pijnstillers. „Ook slikken mensen veel medicijnen tegen hoge bloeddruk en diabetes, ziekten die hier verhoudingsgewijs veel voorkomen. Dat heeft mogelijk te maken met vroegere rasvermenging van joodse slavenhouders en hun zwarte slavinnen. Maar liefst 13 procent van de bevolking heeft diabetes; dat levert veel complicaties op, zoals amputaties. Net als in de Verenigde Staten lijkt de zwarte bevolkingsgroep gevoeliger voor zout en dus voor hoge bloeddruk. Overgewicht komt hier ook veel meer voor dan in Nederland, en dat versterkt weer diabetes en hoge bloeddruk.”

De apothekers op Curaçao varen overigens wel bij de 'receptencultuur' in de Caraïbische regio. Maar liefst 90 procent van de bezoeken aan de huisarts levert hier volgens Bolhuis een recept op, tegen 50-55 procent in Nederland. „Doordat een 'botika' hier een combinatie is van apotheek en drogisterij heb ik een veel groter assortiment en ook meer personeel dan in een Nederlandse apotheek. Ik heb nu twaalf mensen in dienst.”

De Antilliaanse gezondheidszorg staat op een lager peil wat organisatiegraad en automatisering betreft. Daarom moet een apotheker meer achter zijn geld aan zitten. „Soms kom ik om in het papier”, verzucht hij, „maar op een eiland met 150.000 inwoners kun je nu eenmaal niet alles zo krijgen als in Nederland.”

Ben Bolhuis is naast zijn drukke werk ook actief in de Gereformeerde Kerk op Curaçao, als organist en eerder ook als lid van de kerkenraad. Ondanks de slechte economische situatie en de toegenomen criminaliteit –Bolhuis wijst in discussies hierover ook graag met een bestraffende vinger naar Nederland– heeft hij geen onveilig gevoel. „Een paar jaar geleden heeft een van mijn broers met zijn gezin zich hier ook op het eiland gevestigd. Kijk eens om je heen, het is hier toch prachtig wonen...?”