„Ik kon mijn gulp
niet meer dichtkrijgen”

Ik was altijd een hardwerkende student. Tot vorig jaar haalde ik bijna 90 procent van mijn studiepunten. Ik heb onder meer Ontwerpen 2, 3 en 4 gedaan. Het was leuk om al die nieuwe grafische pakketten uit te proberen. Daarnaast speelde ik regelmatig viool. Daar verdiende ik een beetje geld mee. Ik was perfectionistisch ingesteld, net als veel van mijn medestudenten. Ik had thuis een eigen computer en werkte met strakke deadlines. Nu speel ik geen viool meer en raak de computer niet meer aan. Ik kan geen aantekeningen meer maken en volg voornamelijk mondelinge WTM-vakken (wijsbegeerte, technologie en maatschappij).

Als ik terugkijk, zie ik mezelf nog zitten achter mijn computer. In een hoekje, met een slechte muis, bezig met Ontwerpen 4 en het maken van posters. Zes tot acht uur per dag zat ik daar 'opgezogen' door het beeldscherm op de oude bureaustoel die ik nog had meegenomen van thuis. Hard werken en geen pauzes, want de deadlines naderden. Je klikt je een ongeluk.

Toen kreeg ik plotseling last van tintelende vingers. En een warm gevoel in de armen. „Niet zeuren”, denk je, „het is bijna vakantie.” Na de vakantie kreeg ik echter direct weer last. Ik kocht zo'n tekentablet, zodat ik mijn muis niet meer hoefde te gebruiken. Ik heb er twintig uur mee gewerkt. Toen heb ik de computer uitgezet. Ik ging naar de fysiotherapeut, deed aan Mensendieck, maar achteraf gezien was het toen al te laat. De analyseaantekeningen kon ik niet meer bijhouden. Toch ben ik toen nog wel de werkplaats ingegaan. Dat was met het ontwerp van het Swatch-horloge, een mooie opdracht die ik niet kon laten liggen.

De week daarna raakte ik pas goed in paniek. Ik stond in de wc en kon mijn gulp niet meer dichtkrijgen. Ik kon geen kracht meer zetten met mijn handen. Daar ben ik flink van geschrokken. Het doet een aanslag op je positieve levensinstelling. „Kan ik nog wel een ontwerper blijven?” vraag je jezelf af. Een halfjaar lang heb ik doorgesukkeld, toen ben ik opgehouden met fysiotherapie. Ik genas niet. Ik heb het zelfs bij paranormale genezers geprobeerd, maar tot op heden heb ik niet de juiste therapie gevonden. Mijn studie heb ik helemaal stilgelegd.

Je kunt wel zien dat mijn arm erg dun is geworden. De spieren verdwijnen als je ze lange tijd niet gebruikt. Daarom ben ik nu begonnen met trainen in het krachthonk. Maar stel je daar niet te veel van voor; als ik een halter til dan zitten daar geen, of alleen heel lichte gewichten aan. Ik heb al een plaats aangevraagd in een revalidatiecentrum.

Neem na dit verhaal het volgende van mij aan: ga altijd recht voor je monitor zitten. Breng het scherm op ooghoogte, desnoods met telefoonboeken. Neem niet zo'n muis die superlicht klikt. Daarmee moet je steeds je vingers omhooghouden. Laat je armen hangen, trek je schouders niet op en neem elk uur een kleine pauze. Laat je vooral niet 'opslokken' door die prachtige grafische programma's waar je bij Industrieel Ontwerpen vaak mee bezig bent. Ik wil niet dat jullie straks ook de pineut zijn, dus neem deze tips ter harte. Tien RSI-patiënten bij Industrieel Ontwerpen is voldoende.

Chris van der Berg, student Industrieel Ontwerpen aan de Technische Universiteit Delft, gaf deze waarschuwing aan zijn medestudenten tijdens een RSI-symposium, enkele weken geleden. Het symposium was belegd omdat tien studenten bij deze opleiding ernstige RSI-klachten bleken te hebben. Het verslag van zijn lezing is met toestemming overgenomen uit het universiteitsblad Delta.