„Bloesje open en hup: goedgekeurd”

Toen hij in het „noordelijkste puntje van de Noordzee” voer, kreeg hij er voor het eerst last van. Opgezette handen en voeten, stijfheid in gewrichten.

Een arts stelde niet al te lang daarna de diagnose: reumatoïde artritis. De toen 42-jarige Kreekel, die altijd „knalhard gewerkt” had, kon zijn baan als chef-kok op een moederduikschip niet meer uitoefenen. Sterker nog: hij kon aanvankelijk bijna niets meer.

De man die leefde voor zijn werk, werd volledig afgekeurd en kwam in de WAO terecht. Financieel was dat een grote ontnuchtering. „Mede door de vele uren die ik als kok aan boord draaide, was ik gewend aan 5000 gulden per maand, schoon in het handje. Nu zakte ik terug naar 1200 gulden. Ik heb nog protest aangetekend tegen de wijze waarop men mijn uitkering berekende, maar dat mocht niet baten.”

Goudinjecties
De reumatoloog die hem behandelde en „in alle knokkels en gewrichten bij de vleet goudinjecties spoot”, voorspelde dat Kreekel snel in een rolstoel terecht zou komen. Dat is nooit gebeurd.

De voormalige horecaman, die onmogelijk stil kan zitten, ging als vrijwilliger aan de slag bij een belangenorganisatie voor gehandicapten. Korte tijd later begon hij met een vriend voor zichzelf. Hij richtte de Belangenvereniging voor Gehandicapten, Arbeidsongeschikten en Ouderen (BGAO) op en adviseert nu al weer zo'n vijftien jaar gehandicapten en ouderen over belastingzaken, subsidies, woningaanpassingen en vervoersmogelijkheden. De Wet voorzieningen gehandicapten kent hij op zijn duimpje.

„Ik heb diverse sociaal-juridische cursussen gevolgd en doe dit werk met veel plezier. Wat is er nu mooier dan na veel touwtrekken voor elkaar krijgen dat een gehandicapt echtpaar verhuizen kan naar een keurig aangepaste woning? Als ze je dan later met stralende gezichten en een bloemetje komen bedanken, geeft dat enorm veel voldoening.”

Mooie Mercedes
Kreekel stop wekelijks heel wat uren in zijn adviseurschap, maar... alles vrijwillig. „Ik word er geen cent wijzer van. Dat ik in een mooie Mercedes rijd, komt alleen door het feit dat ik destijds mijn bedrijven in de horeca goed heb kunnen verkopen.”

Vanuit de ervaringen die hij persoonlijk en als consulent heeft opgedaan, is hij niet positief over het rapport van de commissie-Donner. „Ik heb er op de radio het een en ander over gehoord. Veel luisteraars en inbellers waren kritisch. Ik kan dat wel begrijpen.”

Wat Kreekel met name stoort is dat 'Donner' de echte van de valse arbeidsongeschikten wil scheiden door in het vervolg alleen nog een uitkering te verstrekken aan hen die helemaal niet meer kunnen werken en dat naar alle waarschijnlijkheid ook in de toekomst nooit meer zullen kunnen. „Ik snap best dat je de simulanten eruit wilt filteren. Je hebt er bedriegers onder. Bij de keuring voor militaire dienst deden sommige jongens of ze doof waren. Maar als je een gulden liet vallen, lagen ze meteen plat op de grond.”

Dubbele hernia
Wie het kaf van het koren wil scheiden, moet echter beginnen met meer geld en tijd te besteden aan de keuringen, meent Kreekel. „Ik heb een zaak in behandeling van een vrouw met een dubbele hernia. Wat zeggen de mensen van de uitvoeringsinstantie? U kunt nog best eenvoudig productiewerk verrichten. Maar hoe denk je dat zo'n vrouw eruitziet na acht uur staan aan een lopende band?”

Een ander lid van zijn vereniging heeft een wiplash gehad. „Als hij tegenover mij zit, maakt hij voortdurend spastische bewegingen met zijn hoofd. Hij kan bijna niets meer. Ze hebben hem echter slechts voor 25 tot 35 procent arbeidsongeschikt verklaard. Maar de keuring duurde maar vijf minuten. „Doet u uw bloesje eens open”, zeiden ze. En toen zagen ze het al: hup, grotendeels arbeidsgeschikt.”

Kritiek heeft Kreekel ook op het voorstel van 'Donner' om arbeidsongeschikten te verplichten ander werk te aanvaarden, ook als ze daarvoor slechts 70 procent van hun oude loon krijgen. „Geef die mensen de volle 100 procent. Denk je dat zij in hun lagere functie rustiger aan mogen doen? Dan moeten ze ook na een kwartiertje koffiepauze weer aan de slag. Dan mogen ze ook niet te laat op hun werk komen. Geef hun dan ook het volle pond.”

Dit is het eerste deel in een serie van vijf over het rapport van de commissie-Donner. Morgen een gesprek met J. van de Gevel, arbeidsdeskundige bij Cadans.