Witte-Huisadviseurs
prefereren impeachment

Een moeilijk punt voor het Witte Huis bij de verschillende voorstellen voor een of andere vorm van berisping is de eis dat Clinton toegeeft dat hij onder ede heeft gelogen. Met andere woorden, dat hij meineed heeft gepleegd in zijn verklaringen over de affaires rond de dames Paula Jones en Monica Lewinsky. Het is bekend dat de jurist Clinton daar weinig voor voelt omdat hij bang is daar achteraf, als zijn presidentiële ambtstermijn is afgelopen, op aangesproken te worden en dat hij dan alsnog terecht moet staan.

Een andere factor vormen de verbazend positieve opiniepeilingen die zijn functioneren als president –zelfs na het impeachment-besluit van het Huis van Afgevaardigden afgelopen zaterdag– een positieve waardering geven van 73 procent. Een record in de zes jaar dat hij in het Witte Huis zit.

De redenering van zijn adviseurs –en mogelijk ook van Clinton zelf– is dat de Republikeinen zichzelf politiek ernstige schade toebrengen als zij de populaire Democratische president laten terechtstaan in de Senaat. Hoe langer dat proces duurt –en Clinton heeft het afgelopen jaar laten zien tot welke vertragingsmanoeuvres hij in staat is– hoe groter de schade voor de Republikeinen.

Tegenovergestelde
Dat is des te gevaarlijker voor de Republikeinse “Grand Old Party” (GOP) naarmate de volgende (presidents)verkiezingen in 2000 dichterbij komen. Deze tactiek is overigens het tegenovergestelde van wat veel ervaren staatslieden zoals de oud-presidenten Ford (Republikein) en Carter (Democraat) voorstellen. Die willen een vlotte berisping van de president om de affaire van tafel te hebben.

Het Starr-onderzoek en de debatten in het Huis van Afgevaardigden hebben in de afgelopen maanden tot een ernstige polarisatie binnen de politiek geleid. Wanneer de Senaat het op een proces laat aankomen wordt die polarisatie nog verscherpt en bovendien wordt het gewone politieke werk in Washington daardoor zwaar belast.

Sommige waarnemers beschouwen de nieuwe strategie van het Witte Huis dan ook als hoogst onverantwoordelijk, hoewel men niet uitsluit dat het laten uitlekken ervan een zet kan zijn in het politieke blufspel tussen de sluwe Clinton en zijn critici.