Welshmen niet geïnteresseerd in
klein stukje onafhankelijkheid

Nog steeds draagt de Britse troonopvolger de titel Prins van Wales en wordt Wales bestuurd vanuit Londen. Maar vandaag krijgt het gebied een klein beetje onafhankelijkheid terug. De 2,2 miljoen Welshmen kunnen dan naar de stembus om een eigen, zestig leden tellend parlement te kiezen.

Het plan om Schotland en Wales een zekere mate van autonomie te geven is doorgevoerd door Labourpremier Tony Blair. In Schotland brengt de nationalistische kwestie de gemoederen in beweging. Maar de kiezers in Wales worden er niet warm of koud van.

„Ik heb er niet zo over nagedacht”, zegt Florence M. Evans, een zeventigjarige vrouw die op een bus staat te wachten in een voorstad van Cardiff, de zetel van het nieuwe parlement. „Ik weet eigenlijk niet waar het allemaal over gaat.”

Het Welshe parlement krijgt alleen zeggenschap over de verdeling van 8 miljoen pond (27 miljoen gulden) subsidie vanuit Londen. Blair heeft besloten het Welshe parlement geen bevoegdheid te geven wetten aan te nemen of belastingen door te voeren – terreinen die het Schotse parlement wel mag gaan beheren.

Aan het referendum dat in 1997 over de voorgestelde autonomie werd gehouden, nam in Wales slechts de helft van de kiezers deel en een minieme meerderheid daarvan (50,3 procent) zei ja op het voorstel. De campagne voor de verkiezingen is al even lauw verlopen. Reden voor de apathie is niet dat de Welshmen zo graag bij Engeland willen horen, maar meer dat zij hun identiteit na 700 jaar meer aan culturele dan aan politieke verschillen ontlenen.

Welshmen onderhouden hun bezoekers met romantische verhalen over plaatselijke volkshelden, de zangerigheid van hun Keltische taal en goedmoedige grapjes ten koste van de Engelsen. Maar het vooruitzicht om eigen politiek te gaan bedrijven wekt slechts onverschilligheid op.

Noord-zuid
Een van de redenen om er niet warm voor te lopen is het wantrouwen van het Welshsprekende noorden ten opzichte van het geïndustrialiseerde zuiden, waar maar weinig mensen de oorspronkelijke taal machtig zijn. De kale bergen die noord en zuid van elkaar scheiden maken het er niet beter op. De hoofdstad Cardiff ligt letterlijk en figuurlijk dichter bij Londen dan veel dorpjes in Noord-Wales.

„Ik geloof in Groot-Brittannië”, zegt Frank Jenkins, een vertegenwoordiger die even buiten Cardiff woont. „Ik ben Welsh, maar dat betekent niet dat ik me van Engeland wil losmaken.”

Zelfs Plaid Cymru, de nationalistische partij van Wales die in de peilingen tweede staat achter Blairs Labourpartij, geeft toe dat Wales niet klaar is voor afscheiding. „Wij beseffen dat we aan Engeland gebakken zitten. Volledige onafhankelijkheid zou op dit moment niet praktisch zijn”, zegt woordvoerder Sion Ffrancon.

Op grond van dergelijke denkbeelden vragen sommige Welshmen zich af waarom een gebied met de helft van het aantal inwoners van Londen zo nodig een eigen parlement moet hebben. „Is Groot-Brittannië niet al klein genoeg?”, zegt boer T. H. Davies, aan de wandel door de centrale stad Machynlleth, waar een Welshe edelman in 1404 een rebellenparlement bijeenriep in een laatste poging onafhankelijkheid te verkrijgen.

Sommige mensen hopen dat het parlement zal helpen Wales meer bekendheid te geven in het buitenland. „De Schotten hebben de doedelzak. De Ieren hebben Guinness en Shamrock (klaver, symbool van de Ierse Republiek)”, zegt Mary Buttle, mede-eigenares van een winkel die gespecialiseerd is in de Welshe taal. „Maar waar worden de Welsh mee geassocieerd?”