De snoepreisjes van Wijdenbosch

In het televisieprogramma “Actueel en Informatief”, een propagandashow van het voorlichtingsleger van Wijdenbosch dat van iedere objectiviteit is gevrijwaard, werd een prijsvraag gehouden. Het antwoord op een onbenullige vraag, dat zelfs het kleinste kind wist, moest worden ingezonden. De winnaar zou met een fantastische prijs worden beloond. Wat de prijzen waren, werd nog niet onthuld. Dat bleek pas enkele uitzendingen later op het grote Uur U.

Presentator Borger Breeveld, die als persoonlijk woordvoerder van het staatshoofd door het leven gaat, deed met zijn onverholen blijdschap vermoeden alsof de gelukkigen zojuist een wereldreis, de duurste Mercedes en een huis van minimaal een half miljoen gulden hadden verdiend. De werkelijkheid was echter iets anders. De hoofdprijs betrof een allesbehalve boeiende bundel van de hand van Wijdenbosch over diens reeds deels mislukte voornemens voor deze regeerperiode. De tweedeprijswinnaars konden de boekenkast opvullen met een zo mogelijk nog suffer boekje, uiteraard ook geschreven door Wijdenbosch, en voor nummer drie lagen twee forse portretfoto's klaar van zijne excellentie. Leuk om de wand mee te versieren.

Ordinaire dictator
Wijdenbosch staat in de ogen van veel Surinamers niet meer met beide benen op de grond en is in feite niet meer dan een ordinaire dictator die toevalligerwijs op democratische wijze aan de macht is gekomen. Vermoedelijk een unicum in de wereld, maar in Suriname is alles mogelijk. Terwijl zijn land totaal failliet is, de waarde van de Surinaamse gulden in de afgelopen weken met 40 procent is gedaald, de prijzen van eerste levensbehoeften met de snelheid van een komeet omhoogschieten, speelt hij mooi weer. Hij reist de hele wereld over om goede sier te maken bij collega's die er stuk voor stuk meer van bakken dan Wijdenbosch zelfs maar kan dromen ooit te doen.

Miljoenen verslindende snoepreisjes met omvangrijke delegaties die uiteindelijk tot niets leiden. Hooguit levert het wat sympathie en vriendelijke woorden op in het buitenland, waar Wijdenbosch zelf enorm op kan kicken, maar waar het noodlijdende Surinaamse volk niets voor koopt. Sinds zijn aantreden twee jaar geleden is Wijdenbosch zo vaak op reis geweest dat Surinamers aan het eind van iedere trip zeggen dat de president weer even op vakantie komt naar zijn eigen land. En als hij dan op het vliegveld Zanderij landt, wordt hij opgewacht door een door zijn propagandamachine uitgebraakt ontvangstcomité, alsof hij zojuist het land persoonlijk voor de ondergang heeft behoed. Ministers en partijbonzen staan in het gelid, terwijl inheemse dansgroepen voor een culturele omlijsting van het geheel zorgen.

Vermakelijk was de tamtam na zijn recente reis naar Durban, waar Wijdenbosch werd gekozen tot vice-president van de organisatie van niet-gebonden landen. Een wereldprestatie, zo schreeuwden zijn medestanders vrolijk van de daken. Wat zij niet vertelden, was dat van de leiders van de 113 lidstaten bijna de helft zich vice-president mag noemen.

Onvoorspelbaar
De zelfverheerlijking van Wijdenbosch roept herinneringen op aan de Centraal-Afrikaanse keizer Bokassa en de Ugandese ex-dictator Idi Amin. Gelukkig voor Suriname ontbreken bij Wijdenbosch de sadistische trekjes van deze twee moordenaars, maar als zijn positie, en op de achtergrond die van zijn partijvoorzitter Desi Bouterse, in gevaar wordt gebracht door de groeiende groep opposanten is het onvoorspelbaar waar dat toe zal leiden. Want de macht uit handen geven zal, ook als het volk daar massaal om roept, het laatste zijn waaraan Wijdenbosch en consorten willen toegeven.

Daarnaast zijn veel Surinamers niet vergeten dat hun huidige president in de jaren tachtig een radertje was binnen de dictatoriale machine die wel moeiteloos martelde en moordde. „Ik kan het volk geen goud geven, maar wel een gouden toekomst in het vooruitzicht stellen”, zo heeft de president herhaaldelijk gezegd. Maar iedereen met een beetje economisch inzicht hecht daar, gezien de huidige situatie, weinig geloof aan.

„Die man is gek. Een gevaar voor het land”, zegt marktverkoopster Shansinsa Nanhoe. „Het ging nog nooit zo slecht in het land. Sociale instellingen zitten in de problemen omdat de overheidssubsidies al maanden of jaren niet zijn uitbetaald, omdat het geld nodig is voor zijn buitenlandse reizen en voor de bouw van twee peperdure bruggen waar niemand op zit te wachten. Nog even en hij wil een eigen standbeeld op het Onafhankelijkheidsplein. Dat zou de grootste belediging voor het volk zijn. Hij minacht de Surinamers”.

Koloniale verleden
De kortzichtigheid van de Surinaamse regering is haast lachwekkend. Onlangs reisde een zware en daardoor opnieuw peperdure delegatie onder aanvoering van parlementsvoorzitter Marijke Dwjalapersad naar het meervoudig failliete Rusland om daar zaken te doen, alsof de lamme de blinde kan helpen de kloof naar rijkdom en welvaart over te steken. Want dat de Surinaamse regering met Wijdenbosch voorop blind is voor de problemen in eigen land, is een feit waar nog maar weinig Surinamers aan twijfelen.

Het opmerkelijkste is dat het Surinaamse volk het accepteert, terwijl het al jaren achtereen wordt bedrogen en uitgezogen. Het is een labiliteit die voortkomt uit het koloniale verleden, waarin men niet werd geacht voor zichzelf op te komen. En dus zorgen 400.000 Surinamers er samen voor dat de man die zij liever kwijt dan rijk zijn, ongestoord in het zadel kan blijven zitten.